31 Лякин дюнья бильсин ки, Мен Бабаны севем ве Бабанынъ Манъа буюргъаныны беджерем. Энди турунъыз, бу ерден кетейик.
Мени кореджек козю олмагъанлар эписи озьара фысылдашып, манъа къаршы яманлыкъ япмагъа ниетленелер.
РАББИ-ТААЛЯ къулагъымны ачты, мен бунъа къаршы чыкъмадым, арткъа чекильмедим.
Бираз узакълашып, ерге йыкъылды ве дува окъуп башлады: – Бабам! Эгер мумкюн олса, Мени бу азап къадесинден къуртар! Амма Меним истегеним дегиль, Сенинъ истегенинъ олсун, – деди.
Турунъыз, кетейик! Бакъынъыз, Манъа хиянетлик япкъан адам якъынлашты, – деди.
Сувгъа батырылып чыкъмакъ киби, манъа буюк азапларгъа батырылып чыкъмакъ керек. О беджерильмегендже, юрегим пек сыкъыла!
Меним джанымны Менден кимсе тартып алмай. Мен оны Озь истегимнен берем. Оны бермеге де, къайтарып алмагъа да укюмим бар. Бу эмирни Мен Бабамдан къабул эттим.
Энди юрегим сызлай. Мен не айтсам экен? «Эй, Баба, Мени бу сааттен къуртар», – дейимми? Лякин Мен шу саат ичюн кельдим.
Мен Озь Адымдан айтмадым. Мени ёллагъан Баба Манъа не айтмакъны ве насыл айтмакъны буюрды.
Песах Байрамындан эвель Иса бу дюньядан Бабанынъ янына кетмек вакъты кельгенини биле эди. О, бу дюньяда Озюнъкилерни севген эди ве шимди оларны сонъунадже севди.
Бабам Мени насыл севген олса, Мен де сизни ойле севдим. Меним севгимде булунынъыз.
Иса Пётргъа: – Къылычынъны къынына сакъла! Бабам Манъа берген къадени ичмемми? – деди.
Иса исе оларгъа шай деди: – Меним ашым – Мени Ёллагъаннынъ ирадесини беджермек ве Онынъ ишини битирмектир.
О, алчакъгонъюлли олып, итаат этти ве олюмге кетти, хачта биле ольди.