24 Симон Пётр онъа, Иса ким акъкъында айткъаныны сораса, деп ишмар этти.
Сонъ Зекъарья чыкъты, лякин лаф этип оламай эди. Халкъ о анда руя корьгенини анълады. Зекъарья оларгъа къолларынен ишаретлер эте, озю исе тильсиз олып къала эди.
Олар башкъа къайыкътаки аркъадашларына къолларыны саллап, оларны ярдымгъа чагъырдылар. Аркъадашлары келип, эки къайыкъны балыкъкъа толдурды. Къайыкълар чёкеджек киби олды.
Олардан бири Исанынъ янында ята эди. Иса оны пек севе эди.
О, Исанынъ кокрегине башыны къойып: – Рабби, о кимдир? – деп сорады.
Пётр оларны тынчландырып, къолуны котерди ве Рабби оны зиндандан насыл чыкъаргъаныны айтып берди. Сонъ: – Буларны Якъупкъа ве башкъа дин къардашларгъа бильдиринъиз! – деп, о ерден чыкъты да, башкъа ерге кетти.
Павел аякъ устюне турды ве, къолуны котерип, деди: – Эй, Исраиль акъайлары ве Алладан къоркъкъанлар, динъленъиз!
Бинъбашы разылыкъ берген сонъ, Павел мердивенде турып, халкъны тынчландырмакъ ичюн къолуны котерди. Терен бир сюкюнет олгъанда, еудийлернинъ тилинде лаф этип башлады: