О вакъыт бутюн огълан къардашлары ве къызкъардашлары, эвельки танышларнынъ эписи Эюпнынъ янына кельди ве эвинде онен берабер байрам яптылар. Къасеветлеринен пайлашып, РАББИ Эюпнынъ башына тюшюрген белялары ичюн гонълюни ала эдилер. Эр бири онъа пара ве бир алтын юзюк берди.
Ич чеккенимни эшиттилер, амма гонъюль алыджым ёкъ; эписи душманларым белягъа огърагъанымны эшиттилер, буны манъа Сен япкъанынъа къувандылар. Сен эвельден айткъан кунь кельди, олар да мен киби олгъайды!
Этегинде арамлыкъ бар эди, амма не оладжагъыны тюшюнмеди; башкъаларны шашырып, пек ашаланды, гонъюль аладжакъ кимсеси де ёкъ эди. «Я РАББИ! Беляма бакъ! Душманым кучьлю олды!»