17 Джанымны янъыдан эльге алмакъ ичюн, оны берем. Шунынъ ичюн Бабам Мени севе.
– Мына – къулум! Мен оны сайладым ве онъа ярдым этем! О – джанымнынъ чырагъыдыр. Онъа Озь Рухумны бердим; О, халкъларгъа адалетликни илян этер.
Озь догърулыгъы ичюн РАББИ Къанунны юксельтмеге ве шуретлемеге истеди.
Мен яхшы чобаным. Яхшы чобан къойлары ичюн джаныны бере.
Бабам Мени насыл бильсе, Мен де Бабамны шойле билем. Мен къойларым ичюн джанымны берем.
Меним джанымны Менден кимсе тартып алмай. Мен оны Озь истегимнен берем. Оны бермеге де, къайтарып алмагъа да укюмим бар. Бу эмирни Мен Бабамдан къабул эттим.
Бир кунь Ягъянынъ шегиртлери бир еудийнен элялланув адетлери акъкъында давалаша башлады.
Сен адалетни севесинъ, акъсыз ишлерни исе кореджек козюнъ ёкъ эди. Шунынъ ичюн Алла, Сенинъ Алланъ, Сенинъ башынъа къуванчнен ягъны тёкти, Сени аркъадашларынъдан устюн къойды».
Амма коремиз ки, Иса мелеклерден бираз вакъыткъа ашагъы олды, Алланынъ эйилигинен О, эписи адамлар ичюн ольди, ве сонъ, олюм азабыны чеккени ичюн, О, шурет ве урьмет таджыны кийди.