37 Эки шегирт Ягъянынъ бу сёзлерини эшитип, Исанынъ артындан кеттилер.
Джевап берип олгъан адам къуваныр, вакътында айтылгъан сёз пек гузельдир.
Бир шеэрде яшагъанлар башкъа шеэрде яшагъанларгъа бараджакъ ве: «Айдынъыз, келинъиз, РАББИге дува этейик, Ордуларнынъ РАББИсини чагъырайыкъ. Биз кетемиз», – дейджек.
Кечип кетеяткъан Исагъа дикъкъатнен бакъып: – Мына Алланынъ Къозусыдыр! – деди.
Иса айланып, артындан кельгенлерни корьди ве олардан: – Сизлерге не керек? – деп сорады. – Равви, сен къаерде яшайсынъ? – деди олар. (Равви – «Оджам» демектир.)
Эртеси куню Иса Галилеягъа бармагъа истеди. Филипни тапып, онъа: «Айды, юр меннен!» – деди.
Инанмакъ ичюн, биринджиден эшитмек керек, Месихнинъ сёзлерини эшитмектир.
Агъзынъыздан ич бир чиркин сёз чыкъмасын. Амма яхшы шейни озь вакътында айтынъыз, динълейиджилерге эйилик берген сёзлерни айтынъыз.
Рух ве келин: – Кель! – дейлер. Эшиткен адам да: – Кель! – десин. Сувсагъан адам кельсин, истеген адам яшайыш сувуны бедава алсын.