14 Сизлер ярын не оладжагъыны бильмейсиз де! Яшайышынъыз озю недир? Бир ань ичинде пейда олып, гъайып олгъан був кибидир.
Лякин Барзиллай: – Мен даа не къадар яшайджагъым? Ерусалимге падишанен кетмеге не аджети бар?
О, бутюн къанунсызлыкъларынъны багъышлай, бутюн хасталыкъларынъны тедавийлей.
Бир несиль башкъа несильге Сенинъ ишлеринъни макътар, Сенинъ къудретинъ акъкъында айтарлар.
Не де бахтлыдыр РАББИге ишангъан, макътанчакъларны ве яланджыларны чагъырмагъан адам!
Ярынки куннен макътанма, чюнки не кетиреджегинден хаберинъ ёкъ.
Тек нефеси олгъан адамларгъа ишанмакътан вазгечинъиз! Онынъ омюри ярым капик этмез!
Яшагъан ерим менден алына, чобан чалашы киби, менден узакълаша. Кетен безини сарып джыйыштыргъан токъумаджыгъа ошап, омюримни битирмек кереким; о, басманы кескени киби, омрюмни кесе. Гедже-куньдюз мени гъайып этесинъ.
Бай дин къардаш да макътансын, чюнки о, биле ки, Алланынъ огюнде ашагъы алда ола ве, чёль чечеги киби, ёкъ оладжакъ.
«Бутюн инсанлыкъ откъа ошай, онынъ дюльберлиги – тарла чечеги киби. От къуруй, чечек тюше,
Эр шейнинъ сонъу якъындыр. Шунынъ ичюн акъыллы олмакъ ве, дува окъумакъ ичюн, айыныкъ олунъыз.
Дюнья да, дюньянынъ истеклери де кечип кетеята. Лякин Алланынъ истегенини беджерген адам эбедиен яшай.