Стефан сёз алып, бойле деди: – Эй, дин къардашлар ве бабалар, мени динъленъиз! Ибраим бабамыз Харан шеэрине кочип, анда ерлешмезден эвель, даа Месопотамияда олгъанда, онъа шерефли Алла корюнди
Эгер Алланынъ балалары олсакъ, мирасчылар да оламыз. Алланынъ берекетинден Месихнен берабер мирас аладжакъмыз. Эгер биз Месихнинъ азапларына къошулсакъ, Онынъ шуретине де къошуладжакъмыз.
Энди мени инсафлыкъ таджы беклей. Оны манъа адалетли къады олгъан Рабби о куню береджек, ве тек манъа дегиль, Онынъ келювини севгинен беклегенлернинъ эписине де береджек.
Не де бахтлыдыр сынавгъа даянгъан адам. Сынавдан кечкен сонъ, о, тадж киби, эбедий яшайышны аладжакъ. Алла бу мукяфатны Оны севгенлерге бермеге сёз берди.
РАББИ, Исраильнинъ Алласы бойле дей: Мен о вакъыт дедим ки, сенинъ ве бабанънынъ эви эбедиен Меним руханийлерим оладжакълар. Лякин энди бойле олмайджакъ. Манъа урьмет эткен адамларгъа Мен де урьмет этеджегим, Мени бир шей ерине корьмегенлерни исе Мен де бир шей ерине корьмейджегим.