10 Шу, оларнынъ башларына къопайлыгъы ичюн тюшеджек, чюнки олар Ордулар РАББИсининъ халкъыны мыскъылладылар ве акъаретледилер.
Алла оларнынъ джаныны агъыртмагъа кимсеге ёл бермеди, олар ичюн падишаларгъа сертликнен дей эди:
Мусанен Харун фыравунгъа келип, бойле дедилер: – РАББИ, еудийлернинъ Алласы: «Сен даа не къадар вакъыт Манъа бойсунмайджакъсынъ? – деп сорай. – Манъа ибадет этмек ичюн, халкъымны йибер.
Сен халкъымны даа йибермейип, онъа къаршы турасынъ.
– Моавнынъ макътангъаныны, пек къопай, гъурурлы, кибирли ве магърур айткъанларыны эшиттик. Айткъанлары исе бошуна!
РАББИ бойле дей: – Исраиль халкъыма берильген топрагъына уджюм эткен эписи яман къомшуларымны топрагъындан къувалайджагъым, Ехуда халкъыны да араларындан чыкъараджагъым.
Сизлер бошуна: «Бизлер кучьлю аскерлер, дженкке азыр адамлармыз», – айтасынъыз.
Моавнынъ гъурурлыгъы, буюк къопайлыгъы, онынъ озюни юксек туткъаны, кибирлилиги ве магърурлыгъы акъкъында, бурнуны котергени акъкъында эшиттик.
Этегинде арамлыкъ бар эди, амма не оладжагъыны тюшюнмеди; башкъаларны шашырып, пек ашаланды, гонъюль аладжакъ кимсеси де ёкъ эди. «Я РАББИ! Беляма бакъ! Душманым кучьлю олды!»
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Сен, Аммон, Исраиль топрагъынынъ белясыны корьгенде, нефретленип пек къуванасынъ, эль чырпасынъ ве аякъларынъны ерге урасынъ.
О куню ябанджылар Якъупнынъ ордусыны эсирликке алып кетти, кельмешеклер шеэр къапуларындан ичери кирди ве Ерусалим акъкъында джереп чекти. Сен исе о куню якъын турып, ярдым этмединъ, оларнынъ бири киби олдынъ.
Юрегинъдеки къопайлыкъ сени алдатты. Юксек ерде, къая чатлакъларында яшайсынъ, ичинъден: – Мени ерге ким тюшюрип олур? – дейсинъ.
Мен Моавнынъ сёгюшлерини, Аммон огъулларынынъ куфюр сёзлерини эшиттим. Олар Меним халкъымны мыскъылладылар, халкъымнынъ топракъларында къопайдылар.
Яшлар, акъсакъалларны динъленъиз. Эпинъиз бири-биринъизге алчакъгонъюллик косьтеринъиз. Алла къопайларгъа къаршы чыкъа, алчакъгонъюллилерге исе эйилик япа.