Тахтнынъ алдында джамгъа ошагъан, буллюр киби тыныкъ денъиз бар эди. Тахтнынъ ортасы ве чевресинде дёрт айван бар эди, оларнынъ огю ве аркъасы козьлернен къаплангъан эди.
Бу дёрт айваннынъ эр биринде алтышар къанаты бар эди. Олар эм ичтен, эм тыштан бутюнлей козьлернен къаплангъан эди. Гедже куньдюз олар токътамайып шу сёзлерни текрарлай: – Къудретли Рабби-Тааля Мукъаддес, Мукъаддес, Мукъаддестир! О, башта олгъан, шимди бар ве энди келеята!
Сарынчкъаларгъа не ер юзюндеки отларгъа, не эр бир ешилликке я да терекке тиймеге, тек манълайында Алланынъ тамгъасы олмагъан адамларгъа зарар кетирмеге буюрылды.