Башлары устюндеки къуббенинъ устюнде лазурит ташындан ясалгъан бир тахтнынъ бенъзеви бар эди. Тахтнынъ бенъзеви устюнде адамгъа ошагъан бир кимсе отура эди.
Ондан сонъ мелек меним рухумны сахрагъа алып кетти. О ерде мен ачыкъ къырмызы бир айван устюнде отургъан къадынны корьдим. Айваннынъ еди башы, он бойнузы бар эди, озю исе куфюр адларнен толу эди.
Кокте ве ер юзюнде, эм де ер тюбюнде ве денъизде эр бир яшагъан айван, эр бир яратылгъан джан бойле дегенини эшиттим: – Тахтта Отургъан Аллагъа ве Къозугъа эбедиен бинъ шукюрлер, шан-шурет ве къудрет олсун!