20 Мына, Мен къапу алдында турып, такъырдатам. Ким сесимни эшитип, къапуны ачса, Мен онынъ янына кирерим, ве биз экимиз акъшамлыкъ ашыны ашармыз.
Сиз де буларнынъ эписини корсенъиз, билинъиз: О энди якъын, босагъада тура.
Аксине: «Ашымны азырла, ишке бель багълап, аш ашагъанымдже манъа хызмет эт, ондан сонъ озюнъ ашап-ичерсинъ», – демезми?
Къаравул онъа къапуны ача, къойлар онынъ сесине къулакъ асалар. О озь къойларыны чагъыра ве тышарыгъа алып чыкъа.
Агъа-къардашларым, къабаатлы олмамакъ ичюн, бири-биринъизнинъ устюне шикяет этменъиз. Бакъынъыз, Суд Этиджи къапу огюнде тура.
Сонъ мелек манъа: – Яз! – деди. – Не де бахтлылар Къозунынъ никях акъшамына чагъырылгъанлар! Даа манъа: – Булар Алланынъ акъикъий сёзлеридир, – деди.