1 Ондан сонъ мен янъы бир кок ве янъы бир ерни корьдим. Эвельки ер ве кок гъайып олды. Денъиз энди ёкъ эди.
О куню РАББИ агъыр, буюк ве къавий къылычынен ливьятанны – къачкъан йыланны ураджакъ, ливьятанны – бургъучлангъан йыланны джезалайджакъ, денъиз аждерханы ольдюреджек.
РАББИ къуртаргъанлары къайтаджакъ, тюркюнен Сионгъа келеджек, эбедиен къуванаджакълар, къуванчнен шенълик тападжакълар, къасеветлернен ынъранувлар узакълашаджакълар.
Амма яман адамлар – къутургъан денъиз кибидир. Раат олып оламай, сувлары чамурны ве писликни котерип аталар.
– Яратаджакъ янъы коклер ве янъы ер огюмде эбедиен тураджакъ, эвлятларынъыз ве сойларынъызнынъ адлары да эбедий оладжакъ, – дей РАББИ.
ве денъизден бири-бирине ошамагъан дёрт балабан айван чыкъты.
эр яратылгъан шей де олюмнинъ къуллугъындан къуртуладжакъ ве Алланынъ балаларынынъ шуретине ве азатлыгъына къошуладжакъ.
Раббининъ куню, хырсыз киби, апансыздан келеджек. Шу куню кок гудюрдеп, гъайып оладжакъ, дюньянынъ эсас шейлери янып ирип кетеджеклер, ер ве ер юзюнде япылгъан эр бир шей ачыладжакъ.
Лякин Алла берген сёзюне коре, биз янъы ерни ве янъы коклерни – догърулыкъ булунгъан ерни беклеймиз.
Аждерха денъиз ялысында турды. Мен бакъсам, апансыздан еди башлы, он бойнузлы бир кийик айванны денъизден чыкъаяткъаныны корьдим. Бойнузларында он дане тадж бар эди, башларында куфюр адлар язылгъан эди.
Сонъ буюк бир беяз тахтны ве Тахтта Отургъанны корьдим. Онынъ огюнден ер ве кок ёкъ олды ве бир даа пейда олмады.
Тахтта Отургъан: – Мен эр шейни янъы этип яратам! – деди. Сонъ манъа: – Буны язып къой, бу сёзлер ишанчлы ве акъикъийдир! – деди.
Кок ярылды ве, бурулгъан кягъыт киби, бурулды. Эр бир дагъ ве ада озь еринден кочьти.