5 Не къадар алчакъ тюшкенинъни тюшюн! Тёвбе эт ве эвельки ишлеринъни яп. Буны япмасанъ, тёвбе этмесенъ, тезден сенинъ янынъа келип, лампат таягъынъны еринден алып ташларым.
Эвельки киби, санъа къадыларны тайинлерим, башында олгъаны дайын, меслеатчыларны къояджагъым. О заман сенинъ акъкъынъда: «Акъикъат шеэри, ишанчлы баш шеэр», – дейджеклер.
Эй, танъ йылдызы, саарь огълу! Бутюн халкъларны енъдинъ! Шимди исе, кесильген терек киби, ерге йыкъылдынъ!
Анда сиз эписи япкъанларынъызны, озюнъизни арамлагъан ишлеринъизни акъылынъызгъа кетиреджексинъиз, озьлеринъизден ве эписи яман ишлеринъизден игренеджексинъиз.
О заман яман ёлларынъызны, ярамай ишлеринъизни хатырлайджакъсынъыз, озь къабаатларынъыз ве пис ишлеринъиз ичюн озюнъизден джиренеджексинъиз.
Аллагъа къаршы чыкъкъаны ичюн, Самарие шеэри джезаланаджакъ. Анда яшагъанлар къылычтан оледжек, къучакъ балалары парчаланаджакъ, юклю къадынларынынъ къурсакълары ярыладжакъ.
Исраильни тапкъан вакъытта, Мен сахрада бир салкъым юзюмни киби таптым, терекнинъ биринджи инджир данесини киби корьдим. Бабаларынъызны корьдим, амма олар Баал-Пеоргъа кеттилер, озьлерини масхара путкъа багъышлады, озьлери де, севген путлары киби, пис шейге чевирильдилер.
О заман, къадимий куньлерде, кечмиш йылларда олгъаны киби, РАББИ Ехудада ве Ерусалимде кетирильген бахшышлардан разы оладжакъ.
О, бабаларнынъ юреклерини балаларына, балаларынынъ юреклерини бабаларына чевиреджек. Ёкъса Мен келип, топракъны къаргъайджагъым ве ёкъ этеджегим.
Сиз – дюньянынъ нурусынъыз. Дагъ тёпесинде ерлешкен шеэр гизли оламаз.
Чыракъ якъкъанда, онынъ устюни савутнен къапатмайлар, аксине, оны шамдан устюне ерлештирелер, ве о, ярыгъыны эвдекилернинъ эписине бере.
Энди багънынъ саиби не япар экен? О, келип юзюмджилерни ольдюреджек, багъны исе башкъаларына береджек.
Ильяснынъ руху ве къудретине толып, Раббиден эвель кетеджек, бабаларнынъ юреклерини балаларына бакътырып, бойсунмагъанларны инсафлы ёлгъа къайтараджакъ, Раббиге яхшы азырландырылгъан халкъны теслим этеджек.
О келип, бу юзюмджилерни ёкъ этеджек, юзюм багъыны исе башкъаларына береджек. Буны эшиткенлер: – Алла сакъласын! – дедилер.
Къанунны беджерювде акъланув къыдыргъанлар! Сиз Месихтен айырылдынъыз ве Алланынъ эйилигини алмадынъыз.
Эвельки куньлерни акълынъызгъа кетиринъиз. О вакъытта бильги ярыгъыны корьген сонъ, сиз чекишип, чокъ азапларгъа даяндынъыз.
Сиз исе, севгилилерим, буны эвельден бильгенинъиз ичюн, мукъайт олунъыз. Ёкъса, сиз къанунсыз яшагъан адамларнынъ яланынен ёлдан уруладжакъсыз ве къатты тургъан еринъизни джояджакъсыз.
Сизлерни йыкъылувдан сакъламагъа, Озюнинъ Шурети огюне сизни къабаатсыз алда буюк къуванчнен къоймагъа Бильгенге,
Онъ къолумда сен корьген еди йылдыз ве еди алтын лампат таягъынынъ сыры шунда: еди йылдыз – еди иманлылар джемиетининъ мелеклери, еди лампат таягъы исе – еди джемиеттир.
Къоркъунчлы сыджакъ адамларны якъып башлады, ве олар бу беляларны ёллагъан Алланынъ Адыны яманлап башлады. Тёвбе этмейип, олар Алланы шуретлемеди.
Шунынъ ичюн тёвбе эт! Буны япмасанъ, Мен тезден алдынъа барып, Озь агъзымдаки къылычнен оларгъа къаршы дженк этерим.
Сенинъ ишлеринъ, севгинъ, иманынъ, хызметинъ ве сабырынъны билем. Сонъки ишлеринъ эвелькисинден чокъ олгъаныны да билем.
Сенинъ ишлеринъ, эмегинъ ве сабырынъны билем, яман адамларгъа къатланмагъанынъны да билем. Эльчи олмагъан, лякин озьлерине эльчи дегенлерни сен сынадынъ ве олар яланджы олгъанларыны ачтынъ.
Мен кимни севсем, оны сёгем ве джезалайым. Шунынъ ичюн гъайретли ол ве тёвбе эт.