4 О вакъытта коктен башкъа бир сесни эшиттим. О, бойле деди: – Эй, халкъым, ондан чыкъып кетинъиз, онынъ гуналарына къошулманъыз, ёкъса онынъ башына тюшеджек белялар сизге тиеджек!
Сонъ Лут чыкъып, онынъ къызларына нишанлангъан киевлерине бойле деди: – Тез бу ерден кетинъиз. РАББИ бу шеэрни ёкъ этеджек. Лякин киевлери, Лут шакъа эте, деп белледилер.
Сен къурбан истемейсинъ, – мен оны кетирир эдим. Бутюнлей якъылгъан къурбандан да Сен разы олмайсынъ.
Вавилондан чыкъынъыз, къасдийлилерден къачынъыз, къуванчнен къычырып хабер этинъиз, буны дюньянынъ кенарларына бильдиринъиз; «РАББИ Озь къулуны Якъупны сатын алып къуртарды», – айтынъыз.
Кетинъиз, кетинъиз, андан чыкъынъыз! Арамгъа токъунманъыз, арасындан чыкъынъыз, озьлеринъизни элялланъыз, эй, РАББИнинъ савутларыны ташыгъанлар!
Вавилондан къачынъыз, къасдийлилернинъ топрагъындан кетинъиз, къойларнынъ башында текелер киби олунъыз.
– Ортасындан чыкъ, эй, халкъым! эр биринъиз РАББИнинъ алевли гъазабындан джанынъызны къуртарынъыз.
Эй, къылычтан къуртулгъанлар! кетинъиз, токътаманъыз! Даа узакъта олгъанда, РАББИни акъылынъызда тутунъыз, Ерусалим акъкъында тюшюнинъиз.
Вавилон шеэринден къачынъыз, эр биринъиз джанынъызны къуртарынъыз, ёкъса Вавилоннынъ акъсызлыгъы ичюн гъайып оладжакъсынъыз! О вакъыт РАББИ оны джезалайджакъ, къазангъанына коре къаршылыкъ береджек.
– Биз Вавилонны бакъа эдик, амма о, яхшы олмады. Айдынъыз, оны ташланъыз, эр биримиз озь топрагъымызгъа кетейик. Онынъ акъкъындаки къарар коклерге тараф котерилип, булутларгъа къадар етти.
«Эгер бабаларымыз девринде яшагъан олсакъ, биз пейгъамберлернинъ къаныны тёкювинде иштирак этмез эдик», – дейсиз.
Шунынъ ичюн оларнынъ арасындан чыкъынъыз, олардан айрылып кетинъиз, – дей Рабби. – Арам шейлерге токъунманъыз. О вакъыт Мен сизлерни къабул этерим,
Бирде-бир адамнынъ башына къол къоймагъа (ве бойле этип, оны джемиетнинъ бакъыджысы я да хызметчиси япмагъа) ашыкъма, башкъаларнынъ гуналарына къошулма, озюнъни темиз-пак сакъла.
Онъа селям берген адам исе онынъ яман ишлерине къошула.