1 Еди пиаланен еди мелектен бири келип, манъа бойле деди: – Яныма кель. Санъа чокъ сувлар устюнде отургъан буюк ороспунынъ суд этиледжегини косьтеририм.
Адалетке толу ишанчлы баш шеэр насыл олды да, ороспу шеэрине чевирильди? Эвель ичинде акъикъат яшай эди, шимди исе – ольдюргенлер.
Амма сизлер, джадынынъ огъуллары, ороспулыкъ эткен акъайнынъ ве кахпенинъ балалары, мында келинъиз!
Боюндырыгъынъны чокътан парчаладым, багълавларынъны къопардым, сен де: «Ибадет этмейджегим», – дединъ. Эр юксек байырда ве эр даллы терек тюбюнде ороспуландынъ.
Сен буюк сувлар янында яшайсынъ, байлыгъынъ пек буюк олды! Сонъунъ кельди, ачкозьликнинъ заманы толды.
Оны сувлар беслеген, ерасты акъымы оны осьтюрген. Озенлер онынъ оськен ерининъ чевресинден акъа эди, башкъа дагъ тереклерини исе тек ирмакълар сувара эди.
Олар бир-бирине: – О бизнен ёл бою лаф эткенде ве Языларны анълаткъанда, юрегимиз къуванып янмай эдими?! – дедилер.
Бакъса, кок шуретинде келип, эки адам – Муса ве Ильяс – Исанен субетлеше башладылар, Онынъ Ерусалимге барып, бу дюньядан кетеджеги акъкъында айта эдилер.
Алла келеджек шейлерни Иса Месихке ачкъан. Якъынларда оладжакъ шейлерни Алланынъ къулларына бильдирмек ичюн, Иса Месих Озь мелегини къулу Юхангъа ёллады ве бу хаберни айтты.
Мен кокте даа бир буюк ве аджайип алямет корьдим: къолларында сонъки еди белясы олгъан еди мелек. Шу беляларнен Алланынъ гъазабы битеджек эди.
Буюк шеэр учь къысымгъа болюнди. Миллетлернинъ шеэрлери ёкъ этильди. Алла буюк Вавилон шеэрини унутмагъан; О, онынъ башына Озь дешетли гъазабыны, шарапкъа толу къадесини киби, тёкти.
Ондан сонъ башкъа бир мелекнинъ коктен тюшеяткъаныны корьдим. О, буюк акимлик саиби олып, онынъ шуретинден ер юзю ярыкъланды.
О, догъру ве адалетли суд эте. Ер юзюни озь ороспулыгъынен бозгъан буюк ороспуны О, джезалады, Озь къулларынынъ къаны ичюн онъа акъкъыны берди.
Сонъ мелек манъа: – Яз! – деди. – Не де бахтлылар Къозунынъ никях акъшамына чагъырылгъанлар! Даа манъа: – Булар Алланынъ акъикъий сёзлеридир, – деди.
Меннен лаф эткен мелекнинъ къолунда алтын бир ольчю таягъы бар эди, шеэрни, онынъ араба къапулары ве диварыны ольчемек керек эди.
Сонъ алдыма сонъки еди белягъа толдурылгъан еди пиаланы туткъан еди мелектен бири кельди ве меннен лаф этип: – Бакъ, санъа Къозугъа келин оладжакъ къадынны косьтереджем, – деди.
Ондан сонъ бакъсам, кокте ачылаяткъан бир къапуны корьдим. Эвельден меннен лаф эткен боразан сесине ошагъан сес кене эшитильди: «Бу ерге чыкъ, ондан сонъ не оладжагъыны санъа косьтеририм».