1 Мен бакътым ве Сион дагъында тургъан Къозуны корьдим. Къозунен берабер 144 000 адам бар эди. Оларнынъ манълайында Онынъ ве Бабасынынъ Ады язылгъан эди.
Сонъра адам мени шималь къапудан Сарайнынъ алдына алып кельди. Бакъсам, не корейим, РАББИнинъ Шурети бутюн РАББИнинъ Эвини толдурды. Мен бетнен ерге йыкъылдым.
О, менден: – Амос, сен не коресинъ? – деп сорады. – Бир сепет пишкен мейваны, – деп джевап къайтардым мен. О заман РАББИ манъа: – Исраиль халкъымнынъ сонъу кельди. Бир даа оларны багъышламайджагъым, – деди.
– Не коресинъ? – деп сорады о. – Мына, бутюнлей алтындан япылгъан бир къандильни корем, – деп джевап бердим. – Тёпесинде зейтюн ягъы ичюн бир чаначыкъ, къандильнинъ устюнде де еди лампат, устюндеки лампатларда еди улукъ бар.
Мен бакъсам, бир беяз булутны корьдим. Булутнынъ устюнде инсан огълуна ошагъан Бири отура эди. Онынъ башында алтын тадж ве къолунда кескин оракъ бар эди.
Шу адамлар тахтнынъ алдында, дёрт айван ве акъсакъалларнынъ огюнде янъы бир йыр йырлай эдилер. Ер юзюнден сатын алынгъан бу 144 000 адамдан гъайры ич кимсе бу йырны огренип оламай эди.