10 Кимнинъ баш язысы эсирликке тюшмек олса, эсирликке тюшеджек. Кимнинъ къылычнен ольдюрильмек олса, къылычнен ольдюриледжек. Алланынъ азизлери сабырлы ве иманлы олсун.
Халкълар оларны алып, ерлерине кетиреджек, ве анда, РАББИнинъ топрагъында, халкълар исраиллилернинъ къуллары оладжакъ. Озьлерини эсирликке алгъанларны эсирликке аладжакъ, залымларынынъ устюне эфендилик этеджек.
Бакъынъыз! Ер юзюнде яшагъанларны, акъсыз ишлери ичюн джезаламагъа Озь мескенинден РАББИ чыкъа. Топракъ тёкюльген къанны ачып, ольдюрильгенлерни энди сакъламайджакъ.
Вай-вай-вай! Сен башкъаларны йыкъып ёкъ эте эдинъ, сени исе бир кимсе йыкъмады. Башкъаларны алдата эдинъ, сени исе бир кимсе алдатмады. Йыкъып битиргенинъден сонъ, сени де йыкъаджакълар, алдатып битиргенинъден сонъ, сени де алдатаджакълар.
Сенден: «Къайда кетейик?» – деп сорасалар, айт оларгъа: «РАББИ бойле дей: Олюм ичюн айырылгъанлар ольсюн, къылыч ичюн айырылгъанлар ольдюрильсин, ачлыкъ ичюн айырылгъанлар ач олсун, эсир ичюн айырылгъанлар сюргюнликке кетсин».
О келип, Мысыр топрагъыны ураджакъ: къысметлерине коре, базылары оледжек, башкъалары эсирликке кетеджек, даа башкъалары къылычтан оледжеклер.
РАББИден сабырнен къуртулыш беклемек – яхшыдыр!
Руянынъ ерине келеджек вакъты даа кельмеди. О, сонънынъ келеджегини бильдире ве ялан дегиль. Эгер кечикип кельген дайын олса биле, эписи бир бекле, – о, мытлакъа оладжакъ.
Лякин Иса онъа: – Къылычынъны къынына къой! Эр бир къылыч котерген адам къылычтан гъайып оладжакъ.
Насыл укюм этсенъиз, шойле де укюм этилирсиз. Насыл ольчювнен ольчесенъиз, ана шу ольчювни де алырсыз.
Сабырлы олсанъыз, озь джанынъызны къуртараджакъсыз, – деди.
Онынъ шуретли къудретинен къуветлешип, эр шейге сабырлы ве чыдамлы олунъыз; къуванчнен
Дембель олманъыз, Алла берген сёзнинъ беджериледжегини иман ве сабырнен беклеген адамлар киби олунъыз.
Мен – Юханым, дин къардашынъызым, Иса Месихнен бирликте олып, сизнен берабер къувулам, сизнен берабер Алланынъ падишалыгъында булунам, сизнен берабер сабыр этем. Алланынъ Сёзюни ве Иса Месих акъкъында хаберни даркъаткъаным ичюн, мени Патмос адасына сюргюн эттилер.
Халкълар гъазапланды, Сенинъ де гъазабынъ чыкъты. Олюлерни суд этмек вакъты кельди, Сенинъ къулларынъа, пейгъамберлерге ве азизлерге, эм де Сенден къоркъкъан буюклерге ве кичиклерге озь акъларыны бермек вакъты кельди. Ер юзюни харап эткенлерни ёкъ этмек вакъты да кельди!
Алланынъ азиз халкъы сабырлы олсун, Алланынъ эмирлерини беджермектен ве Исагъа инанмакътан вазгечмесин.
Азизлернинъ ве пейгъамберлернинъ къаныны тёккенлери ичюн, Сен оларгъа къан ичирдинъ, оларгъа шай да керек!
Эвельде олгъан, шимди ёкъ олгъан айван исе – еди падиша киби бири олып, секизинджидир; о, олюмине кете.
Сен корьген айван бар эди, энди исе ёкъ. О, бираздан сонъ тюпсюзликтен чыкъаджакъ ве озь олюмине кетеджек. Ер юзюнде яшагъанлар, дюнья яратылгъандан берли яшайыш китабына язылмагъан бутюн адамлар айванны корип шашаджакълар, чюнки о бар эди, шимди ёкъ, амма кене келеджек.
Сенинъ ишлеринъ, севгинъ, иманынъ, хызметинъ ве сабырынъны билем. Сонъки ишлеринъ эвелькисинден чокъ олгъаныны да билем.
Сенинъ ишлеринъ, эмегинъ ве сабырынъны билем, яман адамларгъа къатланмагъанынъны да билем. Эльчи олмагъан, лякин озьлерине эльчи дегенлерни сен сынадынъ ве олар яланджы олгъанларыны ачтынъ.
Сен Меним сабыр этмеге буюргъанымны беджердинъ, шунынъ ичюн Мен сени бутюн ер юзюнде яшагъанларны сынамакъ ичюн келеджек белядан сакъларым.
Нени эшиткен ве къабул эткен олсанъ, акълынъа кетир ве тёвбе эт. Эгер уяныкъ олмасанъ, Мен, хырсыз киби, келирим, сен исе саат къачта санъа келеджегимни бильмезсинъ.