Биревнинъ юз баласы биле олып, узун омюр яшаса да, яшайышынынъ куньлери пек чокъ олса да, джаны исе яхшы шейлеринден зевкъ алмагъан ве дженазеси де олмагъан олса, мен бойле айтар эдим: «Къадыннынъ вакътындан эвель олю догъгъан баласы ондан бахтлыдыр».
О, бурулгъан кягъытны алгъанда, дёрт айван ве йигирми дёрт акъсакъал Къозунынъ алдына ерге йыкъылдылар. Эр бирининъ къолунда арфа ве алтын чанакълар бар эди. Чанакълар къокъулы миске, азизлернинъ дуваларына толу эди.
Олар янъы бир йыр йырлай башладылар: – Сен бурулгъан кягъытны алмагъа, онынъ печатларыны бозмагъа ляйыкъсынъ! Чюнки Сен къурбан оларакъ союлдынъ, ве Озь къанынъны тёкип, эр бир къабиледен, эр бир тильде лаф эткен миллеттен ве халкътан адамлар ичюн буюк фият тёлединъ ве оларны Аллагъа багъышладынъ.