10 Мен китапчыкъны мелекнинъ къолундан алып ашадым. Агъзымда бал киби татлы олды. Амма оны ашагъанымдан сонъ къурсагъым аджджыгъа толды.
Онынъ эмирине коре сарынчкъалар пейда олды, сайысы олмагъан чегерткилер чыкъты.
Я РАББИ, падишаны къуртар, Сени чагъыргъан кунюмизде бизге джевап бер!
Гузель сёзлер – солакъ балы киби, джан ичюн – эльва, беден ичюн – шифа.
О, меним огюмде кягъытны ачты. Кягъытнынъ ичи де, тышы да язылгъан эди. Анда агълавлар, инъильтилер ве гъам-къасеветлер акъкъында язылгъан эди.
Ель мени юкъарыгъа котерип, алып кетти. Мен къасевет ве ачувнен кеттим. РАББИнинъ кучьлю къолу устюмде эди.
Сонъра О, манъа: – Инсан огълу! Мен санъа берген бу кягъытны тойгъандже ашап, ашкъазанынъны толдур! – деди. Мен оны ашадым. Ашагъанда, агъзым бал киби татлы олды.
Сонъ мелек манъа: – Санъа кене чокъ халкълар, миллетлер, тиллер ве падишалар акъкъында пейгъамберлик япмагъа керек, – деди.
Мен мелекнинъ янына барып: – Китапчыкъны манъа берсе, – дедим. Мелек манъа: – Китапчыкъны алып, оны аша! Къурсагъынъда аджджы олур, амма агъзынъда бал киби татлы олур, – деди.