18 Руханий апайны РАББИнинъ огюне къойсун, сачыны ачсын, къолуна хатырлав бахшышыны, яни куньджюлик бахшышыны берсин. Руханийнинъ къолунда къаргъыш кетиреджек аджджы сув олсун.
Онынъ сонъу исе, юшан оту киби, аджджы, эки агъызлы къылыч киби кескин.
Мен буны таптым: авджынынъ тузагъына ошагъан къадын олюмден аджджыдыр. Юреги – авджынынъ къапкъаныдыр, къоллары – зынджырлардыр. Алланынъ огюнде догъру яшагъан ондан къуртулыр, гунакяр исе онынъ къолуна тутулыр.
Иште, буюк аджджылыкъ меним ичюн хайырлы олды. Сен джанымны олюм чукъурындан къуртардынъ, эписи гуналарымны четке ташлап аттынъ.
Озь яманлыгъынъ сени джезалар, хиянетлигинъ сени къабаатлар. Биль де, бакъ: РАББИден, сенинъ Алланъдан вазгечкенинъ – фена ве аджджы бир шей, ичинъде Меним огюмде къоркъунъ ёкъ, – дей Ордуларнынъ РАББИ-ТААЛЯсы.
Тери хасталыгъы олгъан адам озь урбасыны йыртсын, сачларыны дагъытсын. Адам агъзына къадар къапалы олсун ве: «Арам! Арам!» – деп къычырсын.
акъай озь апайыны руханийге кетирсин ве апайы ичюн бахшыш оларакъ бир чанакъ арпа унуны берсин, лякин уннынъ устюне зейтюн ягъыны тёкмесин, темиз къокъулы майны да къоймасын, чюнки бу, куньджюлик бахшышы, къабаатны хатырлаткъан бахшыштыр.
Руханий балчыкъ бардакъкъа азиз сув тёксюн ве, Мескеннинъ полундан топракъ алып, сувгъа къошсун.
Сонъ руханий апайны ант бермеге меджбур этсин ве бойле десин: «Эгер башкъа бир адам сеннен ятмагъан олса, ве сен акъайынъа олгъан садыкълыгъынъны бозып арамланмагъан олсанъ, къаргъыш кетиреджек бу аджджы сув санъа зарар кетирмесин.
Къаргъыш кетиреджек бу сув сенинъ ичинъе кирсин ве къурсагъынъны шиширсин, къарынынъны бошатсын». О заман апай: «Амин, ойле де олсун», – десин.
амма къадын сачларыны осьтюрсе, бу о ичюн шуреттир, чюнки сач онъа баш къапламакъ ичюн берильген.
Эгер къадын башыны къапатмагъа истемесе, сачларыны кессин. Амма къадынгъа сачларыны кесмек я да тыраш этмек айып олса, башыны къапатсын.
Сакъынынъыз, аранъызда ич бир акъай ве апай, сой ве къабиле бугунь Алламыз олгъан РАББИден айланып, шу миллетлернинъ пешинден кетип, оларнынъ аллаларына хызмет этмесин. Сакъынынъыз, аранъызда зеэрли ве аджджы махсулны осьтюрген тамыр олмасын.
Эпинъиз озь акъай-апакъайынъызны урьмет этинъиз ве яткъан тёшегинъизни арамламанъыз, чюнки Алла ороспуларны ве аиле садыкълыгъыны бозгъанларны джезалайджакъ.
Сонъ Смаил: – Манъа амалеклилернинъ падишасы Агъагъны кетиринъиз, – деди. Агъагъ эеджанланмай кельди ве: – Эльбетте, олюм аджджысы башымдан кечкен, – деди.