34 Сонъ Белам РАББИнинъ мелегине: – Гуна ишледим мен. Мени токътатмакъ ичюн ёлда тургъанынъны бильмедим. Эгер Сен буны бегенмесенъ, эвиме къайтайым, – деди.
– Мен РАББИге къаршы гуна яптым, – деди Натангъа Давут. Натан исе Давуткъа: – РАББИ гунанъны багъышлады. Сен ольмейджексинъ.
Бу иш Алланынъ козюнде ярамай бир иш эди, шунынъ ичюн О, Исраильни джезалады.
Фыравун, адамларны ёллап, Мусанен Харунны чагъыртты ве оларгъа: – Бу сефер мен гуна къазандым. РАББИ адалетлидир, меннен халкъым исе къабаатлымыз.
Ёкъса буны корьген РАББИ мемнюн къалмаз, душманынъа къаршы олгъан гъазабы да ятышыр.
Сонъ халкъ Аллагъа къаршы сес котерип, шикяет эткен халкъкъа чевирильди. РАББИ буны эшиткенинен, пек ачувланды, ве оларда РАББИнинъ атеши туташып, ордунынъ кенарларыны якъып ёкъ этти.
Саба эрте турып, дагълыкъ ерининъ тёпесине котерильдилер ве: – Мына, биз мындамыз. Биз гуна къазандыкъ. Шимди РАББИ айткъан ерге барайыкъ, – дедилер.
– Оларнен кетме, халкъны къаргъама. Олар – мубарек халкътыр, – деди Алла Беламгъа.
Эшек мени корип, учь кере ёлдан бурды. О Менден ёлуны бурмагъан олса, Мен сени ольдюрир эдим, оны исе сагъ къалдырыр эдим.
Шаул Смаилге: – Мен гуна яптым. РАББИнинъ эмирини беджермедим, сенинъ сёзюнъни де тутмадым. Лякин мен халкътан къоркътым, оны динъледим.
Шаул: – Мен гуна яптым, амма сен бугунь халкъымнынъ акъсакъаллары огюнде ве Исраиль огюнде манъа урьмет косьтер, меннен берабер къайт, мен де сенинъ Алланъа, РАББИге ибадет этейим, – деди.
Давут лафыны битиргенде, Шаул: – Давут, огълум, мен сени эшитемми? – деп, окюр-окюр агълады.
Шаул: – Мен гунакярым. Давут, огълум, къайт. Мен санъа башкъа ярамайлыкъ япмам. Сен бугунь джанымны сакълап къалдырдынъ. Мен исе делилик яптым ве буюк янълыш ишледим, – деди.