1 Бутюн джемаат къычырып, фигъан къопарды. О геджеси халкъ агълады.
О, эмир этти ве кучьлю боран кетирди, денъиз далгъаларыны юкъарыгъа котерди.
Фыравун исраиллилерни йиберген сонъ, халкъ озюне къаршы дженк этиледжегини корип, пешман этмесин ве Мысыргъа къайтмасын деп, Алла халкъны Фелестин топрагъынынъ ёлундан, о, якъын олса да, алып бармады.
Халкъ бу къоркъунчлы сёзлерни эшитип, окюр-окюр агълап башлады, ве кимсе устюне ильван такъмады,
Дан къабилесинден – Гемаллийнинъ огълу Аммиэл,
Исраиль огъуллары арасында бакъып чыкъкъан топракълары акъкъында яман эмиш-демишлер джайраттылар: – Биз бакъып чыкъкъан топракъ – устюнде яшагъанларыны ашап битирген бир топракътыр. Биз анда корьген бутюн халкъ – пек узун бойлу адамлардыр.
Исраиль огъулларынынъ эписи Мусагъа ве Харунгъа къаршы шикяетлендилер, бутюн джемаат оларгъа: – Ах, биз Мысыр топрагъында я да бу сахрада ольгейдик! – дедилер.
Лякин сиз кетмеге истемединъиз, Алланъыз олгъан РАББИнинъ эмирине къаршы исьян котердинъиз.
Сизлер къайттынъыз ве РАББИнинъ огюнде агъладынъыз. Лякин РАББИ давушынъызны эшитмеди ве сизни къабул этмеди.
РАББИ: «Барынъыз да, Мен сизге береджек топракънынъ саиплери олунъыз», – айтып, сизни Къадеш-Барнеадан ёллагъан вакъытта, сиз кене Алланъыз олгъан РАББИге къаршы чыкътынъыз, Онъа ишанмадынъыз, сёзюни тутмадынъыз.
Меннен баргъан агъаларым халкънынъ юрегини къоркъуздылар, мен исе Аллам олгъан РАББИге джан-юректен хызмет эте эдим.
Давут ве адамлары яйгъара котерип, агълап башладылар, кучю къалмагъандже агъладылар.