10 Муса халкънынъ озь сойларында, чадырларынынъ къапулары янында агълагъаныны эшитти. РАББИ бунъа пек ачувланды, Муса да шуны пек бегенмеди.
О, эмир этти ве кучьлю боран кетирди, денъиз далгъаларыны юкъарыгъа котерди.
Шунынъ ичюн РАББИнинъ гъазабы халкъына къаршы алевленди, Озь къолуны узатып, О, оларны урды. Дагълар титреди, олюлер, чёплюк киби, сокъакъларны толдурды. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Озь къабаатынъа ола, санъа берген къысмет сенден алынаджакъ. Санъа белли олмагъан мемлекетте душманларынънынъ къулу оладжакъсынъ. Сиз ачувымны алевлендирдинъиз, о эбедий янаджакътыр.
Сонъ халкъ Аллагъа къаршы сес котерип, шикяет эткен халкъкъа чевирильди. РАББИ буны эшиткенинен, пек ачувланды, ве оларда РАББИнинъ атеши туташып, ордунынъ кенарларыны якъып ёкъ этти.
Муса РАББИге: – Не ичюн Сен къулунъны къыйнайсынъ? Не ичюн мен Сенинъ козюнъде мерамет тапамадым да, Сен манъа бутюн халкънынъ агъырлыгъыны юклединъ?
Геджесинен ордугъа чыкъ тюшкенде, манна да тюше эди.
Муса ер юзюнде яшагъан адамлардан энъ юваш адам эди.
РАББИ оларгъа пек ачувлангъаны ичюн, андан кетти.
Джемаат Къорах, Датан ве Авирамнынъ яшагъан чадырларындан узакълашты. Датан ве Авирам исе чыкъып, апайларынен, огъулларынен ве кичкене балаларынен берабер чадырларынынъ киришинде турдылар.
Халкъ Аллагъа ве Мусагъа къаршы айтып башладылар: – Бизни Мысырдан не ичюн чыкъардынъыз? Бизге сахрада ольмек ичюнми? Мында не отьмек бар, не сув. Бу бир шейге кечмеген аштан да джанымыз безди.
Иса буны корьгенде, ачувланып: – Балаларгъа Манъа кельмеге ёл ачынъыз, оларны токътатманъыз. Алланынъ Падишалыгъы оларнынъкидир.
Иса адамларнынъ о къадар таш юрекли олгъанларына къайгъырып, этрафына кедер ве ачувнен бакъты. Къолу сакъат адамгъа исе: – Къолунъны узат! – деди. О, сакъат къолуны узаткъанынен, къолу тюзельди.
Меним гъазабым атеш алевлендирди, онынъ янгъаны олюлернинъ дюньясына ете, о, ер юзюни ве берекетини якъып юта, дагъларнынъ этеклерини якъа.