Матем вакъты кечкен сонъ, Давут оны чагъыртып, эвине алды ве озюнинъ апайы япты. Бат-Шева онъа бир огъул тапты. Лякин Давутнынъ шу япкъан иши РАББИнинъ козюнде пек буюк яманлыкъ эди.
Сабалайын РАББИнинъ Шуретини корерсинъиз. О, Озюне къаршы олгъан шикяетинъизни эшитти. Я биз ким олгъанмыз? Не ичюн бизге къаршы шикяетленесинъиз? – дедилер.
Халкъкъа исе бойле айт: «Ярынгъа озьлеринъизни элялланъыз, ве эт ашайджакъсынъыз. РАББИ сизинъ: “Бизге этни ким береджек? Ах, Мысырда бизге не де яхшы эди!” – деп агълагъанынъызны эшитти ве сизге ашамакъ ичюн эт береджек.
Халкъ Аллагъа ве Мусагъа къаршы айтып башладылар: – Бизни Мысырдан не ичюн чыкъардынъыз? Бизге сахрада ольмек ичюнми? Мында не отьмек бар, не сув. Бу бир шейге кечмеген аштан да джанымыз безди.
Олар – мырылдагъан адамлар, ич бир шейден разы дегиллер, тек озь истеклерининъ артындан юрелер, агъызларындан къопай лафлар чыкъа, озь файдасы ичюн башкъаларына ялтакъланалар.