18 Умют къалмагъанда, Ибраим ишанчнен иман этти ве йылдызлар сайысыз олгъаны киби, «сенинъ эвлятларынъ да бойле оладжакътыр» айтылгъанына коре чокътан-чокъ халкъларнынъ бабасы олды.
Бошуна чыкъкъан умют – юрек азабы, ерине кельген истек – омюр тереги.
О манъа шойле деди: – Инсан огълу! Бу кемиклер – бутюн Исраиль халкъыдыр. Олар: «Кемиклеримиз къуруп кетти, умютимиз гъайып олды, биз яшайыштан кесильдик», – дейлер.
Зекъарья мелекке: – Я мен буны насыл биледжем? Мен къартым, апайым да энди баягъы яшындадыр, – деди.
Шунынъ ичюн, акъайлар, джесюр олунъыз! Мен Аллагъа инанам. Эр шей манъа айткъаны киби оладжакъ.
Ибраим акъкъында бойле язылгъан эди: «Мен сени сайысыз халкъларнынъ бабасы-дедеси этеджегим». Бойлеликнен, Ибраим Аллагъа инанып, Онынъ огюнде бизим бабамыз олды. (Алла олюлерни тирильте ве олмагъан шейлерни сёзнен ярата!)
Къарарнен юз яшында олгъанда, Ибраим озь бедени ве Саренинъ къурсагъы олю киби олгъаныны корип, иманы кучьсюз олмады.
Ишанч исе бизни алдатмаз, чюнки бизге берильген Мукъаддес Рух юреклеримизни Алланынъ севгисинен толдурды.
Бизни бизим умютимиз къуртара. Козьнен корьмек – умют этмек дегиль. Эгер адам бир шейни корьсе, оны корьмеге умют этерми?
Шу умют – къайыкъкъа якъыр киби, о, джангъа ишанч ве хавфсызлыкъ бере. Бу умют ярдымынен биз Энъ Мукъаддес Ернинъ пердеси артына кечип оламыз.