13 Оларнынъ богъазы – ачыкъ табуттыр, озь тиллеринен алдаталар, дудакъларында къара йыланнынъ зеэридир.
Я РАББИ, агъзыма бекчи къой, дудакъларымнынъ къапусыны къору!
РАББИге ишанып, яхшылыкъ яп, ер юзюнде яшап, акъикъатны тут.
Душманларым мени козеткенлери ичюн, мени Сенинъ адалет ёлунъа къой. Сенинъ ёлунъ огюмде догъру олсун, я РАББИ!
Акъылсыз озь юрегинде: «Алла ёкъ», – деди. Адамлар бозулды, игренч ишлер япып башлады. Яхшылыкъ япкъан ич кимсе ёкъ.
Ярамайлар догъулгъандан берли ёлдан урулдылар, анасынынъ къурсагъындан чыкъкъанынен, олар яланджыдыр, янълыш ёлнен кетелер.
Къолларынъыз къаннен, пармакъларынъыз къабаатнен арамланды. Агъзынъызнен ялан айтасыз, тилинъизнен яманлайсыз.
Аскерлернинъ эписи – кучьлю ве юреклидир, окълукълары ачыкъ бир мезар кибидир.
Сизинъ корьген шейлеринъиз бош! Эткен хаберлеринъиз ялан! Сизлер: «РАББИ бойле айта», – дейсинъиз, амма Мен бойле айтмадым.
Эписи ёлдан урулды, бозулдылар. Яхшылыкъ япкъан ич кимсе ёкъ, бир адам биле ёкъ!
Эльбетте ёкъ! Эр бир адам яланджы олса да, Алла сёзюни тута. Язылгъаны киби, Алла сёзлерини беджереджек ве Оны къабаатлагъанлардан устюн оладжакъ.
Шарабы – аждерхаларнынъ зеэри, йыланларнынъ ольдюриджи зеэридир.