10 Бойле де язылгъан: – Ич бир инсафлы адам ёкъ.
Кирли адамдан ким темиз олып догъар? Ич кимсе!
Адам недир? О, темиз олмакъ мумкюнми? Къадын догъгъан бирев инсафлы ола билирми?
Сув ичкени киби, акъсызлыкъны япкъан адам о къадар бетер джиренч ве бозукътыр.
Адам Алланынъ огюнде насыл инсафлы ола билир? Къадындан догъгъан бирев насыл темиз ола билир?
О – меним севгим ве къалем, юксек сакълангъан ерим, къуртарыджым, къалкъаным, мен Онъа умют багъладым. О, халкъымны манъа бойсундыра.
Къанунда ве Алланынъ сёзлеринде догърусыны къыдырынъыз. Эгер адамлар буларгъа коре айтмасалар, оларда ярыкъ ёкътыр!
Адамнынъ юреги эр шейден алдатыджы ве пек бозукъ; оны ким анълап олур?
Адамнынъ юрегинде яман фикирлер, адам ольдюрюв, аиле садыкълыгъыны бозув, ороспулыкъ, хырсызлыкъ, ялан шаатлыкъ, куфюр сёзлер догъып, ондан чыкъалар.
Иса онъа: – Манъа не ичюн «яхшы» дейсинъ? Бир Алладан башкъа ич кимсе яхшы дегиль.
Язылгъаны киби, Алла оларгъа къатты юкъу рухуны ёллады. Бу куньгедже козьлери корьмей, къулакълары эшитмей.
Ич бир акъыллы олгъан, Алланы къыдыргъан кимсе ёкъ.
Эр кес гуна япты ве Алла берген шуретни алып оламай,
Эльбетте ёкъ! Эр бир адам яланджы олса да, Алла сёзюни тута. Язылгъаны киби, Алла сёзлерини беджереджек ве Оны къабаатлагъанлардан устюн оладжакъ.
Бир вакъытта бизлер акъылсыз, сёз динълемеген, ёлдан урулгъан адамлар эдик. Чокъ тюрлю яман истек ве зевкъларгъа къул олып, яманлыкънен ве пахыллыкънен яшай эдик, пис олып, бир-биримизни кореджек козюмиз ёкъ эди.
чюнки: «Азиз олунъыз, чюнки Мен азизим», – деп язылгъандыр.
Амма къоркъакъ, имансыз, игренч, адамларны ольдюрген, ороспу, джады, путперест ве бутюн яланджыларнынъ къысмети – атеш ве кукюрт янгъан гольдедир. Бу, экинджи олюмдир.
Тышарыда исе пис шейлерни япкъан адамлар, джадылар, ороспулар, адамларны ольдюргенлер, путперестлер, яланны севген ве ялан айткъанлар къаладжакълар.
