20 Къанундаки бильги ве акъикъатны анълап, насиаткъа мухтадж олгъанларны тербиелейсинъиз ве балаларны огретесинъиз.
О вакъытта Иса сёзюни девам этти: – Бабам, кок ве ернинъ Раббиси! Шуретлейим Сени, чюнки Сен шуны акъыллылар ве бильгилилер ичюн гизли эттинъ, кучюк балаларгъа исе ачтынъ!
кёр адамларгъа ёл косьтергенинъизге ве къаранлыкъта къалгъанларгъа ярыкъ олгъанынъызгъа эминсинъиз.
Демек, биз иман ярдымынен Къанунны ёкъ этемизми? Асыл ёкъ! Иман ярдымынен биз Къанунны къавийлештиремиз.
Сизлер гунанынъ къуллары эдинъиз, лякин Аллагъа шукюр, сизге берильген огретювни джан-юректен динълединъиз,
Агъа-къардашлар, мен сизлернен, Алланынъ Рухуна толгъан адамларнен киби, лаф этип оламадым. Мен сизнен дюньядай тюшюнген адамларнен киби, Месихке иманда уфакъ балаларнен киби субетлештим.
Сен менден эшиткен сагълам огретювден орьнек ал, Иса Месихте тапылгъан иман ве севгинен буны яп.
Озьлерини диндар косьтерип, диндар омюрнинъ кучюни инкяр этеджеклер. Бойле адамлардан узакълаш.
Олар Алланы къабул эткенлери акъкъында айталар, амма озь ишлеринен Оны ред этелер. Олар сёз динълемеген, ич бир яхшы шейге ярамагъан пис адамлардыр.
Тек сютни иче бильген адам – уфакъ баладыр. О, догърулыкъ не олгъаныны бильмей.
Агъа-къардашларым, сизинъ аранъыздан оджа олмагъа чокъусы арекет этмесин. Билесинъиз ки, биз, оджалар, къаттыджа суд этиледжекмиз.
ве янъы догъгъан балалар киби, темиз рухий сютни истенъиз. Сонъ Рабби эйилигининъ леззетини билип, оседжексинъиз ве къуртулышкъа иришеджексинъиз.