10 Козьлерини къаранлыкъ бассын, корьмесинлер, беллери эбедиен букюлип къалсын.
Оны сени чекиштиргенлерге береджегим. Санъа: «Ерге тюш, устюнъден кечейим», – айткъанларда, ерге тюштинъ, ве олар устюнъден, топракъ ве сокъакътан киби, келе-кече эдилер. Энди оларнынъ къолуна ачувым савутыны къояджагъым.
Мен сизни къылычкъа къысмет этеджегим, союлмакъ ичюн эпинъиз эгиледжексиз, чюнки Мен чагъыргъанымда, джевап бермединъиз, айткъанымда, динълемединъиз, козьлерим огюнде яманлыкъ эттинъиз, бегенмегенимни сайладынъыз.
Къойларны ташлагъан ярамай чобаннынъ башына беля! Къылыч онынъ къолуны ве онъ козюни урсун! Къолу бутюнлей къуруйджакъ, онъ козю кёр оладжакъ.
Алла акъкъында бильген олсалар да, Онъа Аллагъа ляйыкъ шурет бермедилер, Онъа шукюр этмедилер. Бунынъ ерине бош тюшюнджелерге берильдилер, ве оларнынъ анъламагъан акъылларыны къаранлыкъ къаплады.
Язылгъаны киби, Алла оларгъа къатты юкъу рухуны ёллады. Бу куньгедже козьлери корьмей, къулакълары эшитмей.
Оларнынъ акъылларыны къаранлыкъ къаплады; ичиндеки джаиллик ичюн олар Алла берген аяттан айрылып къалдылар, чюнки оларнынъ юреклери пек инаттыр.
Шу адамлар – сувсуз чокъракълардыр, боран айдагъан тумандыр. Олар ичюн энъ къою къаранлыкъ азырлангъан.
Алла гуна япкъан мелеклерни биле аджымады, лякин оларны джеэннемнинъ къаранлыкъ зынджырларынен багълады ве суд кунюне къадар сакълады.
Олар – денъизнинъ къутургъан далгъалары, озь айып ишлерини, далгъалар озь копюгини киби, этрафкъа сачалар. Олар – бош кезген йылдызлардыр. Оларгъа эбедиен энъ къою къаранлыкъ азырлангъандыр.
Озь укюмини сакъламагъан, озьлерининъ яшагъан ерини ташлап кеткен мелеклерни де Рабби буюк суд кунюне къадар эбедий зынджырларнен багълап, зифт къаранлыкъта сакълай.