«Къул озь эфендисинден устюн дегиль», – деген лафны акъылынъызда тутунъыз. Эгер Мени къувгъан олсалар, сизни де къуваджакълар. Эгер Меним сёзлеримни туткъан олсалар, сизинъкилерини де тутаджакълар.
Биз эпимиз ерге йыкъылгъан сонъ, манъа еудийлернинъ тилинде лаф эткен бир сес эшитильди: «Саул, Саул, сен Мени не ичюн айдайсынъ? Оладжакъ шейге къаршы чыкъсанъ, тек озюнъе зарар кетиреджексинъ», – деди.
Мен макътанып, акъылсыз киби олдым. Амма мени бунъа озьлеринъиз меджбур эттинъиз. Мени макътамакъ сизге керек эди. Мен ич бир шей олмасам да, анавы «буюк эльчилер»ден бетер дегилим.
Павел эльчи (меним эльчилигим не инсанлардан, не бирде-бир инсаннынъ ярдымынен кельди, мени Иса Месих ве Оны олюлерден тирильткен Алла Бабамыз эльчи яптылар)
Бизлерге анавы бойле бир баш руханий керек. О, мукъаддес, къабаатсыз ве лекесиз, гуналы адамларнынъ арасындан олмагъан ве коклерден юксек котерильгендир.
Алланынъ Озь эвиндекилерини суд этмек вакъты кельди. Эгер биз биринджи невбетте суд этиледжек олсакъ, Алланынъ Къуванчлы Хаберине къулакъ асмагъанларнынъ сонъу не оладжакъ?