13 О, белягъа огърагъан куню халкъымнынъ шеэрине къапуларындан кирмегейдинъ; беля куню онынъ яманлыкъкъа огърагъанына бакъмагъа санъа керекмей эди; беля куню онынъ барлыгъына токъунмагъайдынъ.
Бельки РАББИ ашалангъанымны корип, шимди сёгюшлер ашагъаным ичюн манъа мерамет эйлер.
Мени кореджек козю олмагъан адам белягъа огърагъанда, мен къувандыммы? Яманлыкъ онъа кельгенде, севинчнен къычырдыммы?
Парагъа тутулгъан аскерлери – бесленген бузавлар киби, лякин олар да арткъа чевирилип, турып оламайып, къачтылар. Башларына беля куню кельди, джеза вакъты якъынлашты!
Сен: «Шу эки халкъ ве шу эки мемлекет менимки оладжакъ. РАББИ анда олса да, мен оларнынъ сабысы оладжагъым», – дегенинъ ичюн,
Сен исраиллилерге даима душманлыкъ яптынъ, олар белягъа огърагъан вакъытта, джезалангъан вакъытта оларны къылычкъа бердинъ.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Душманлар сизинъ акъкъынъызда: «Аха! Эбедий тёпелер энди бизимки олды», – деди.
Шунынъ ичюн пейгъамберлик эт ве бойле айт: РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Сизлерни эр тарафтан якъып-йыкъа, сизинъ мал-мулькюнъизни тутып ала эдилер, башкъа халкълар сизге башлыкъ эте эдилер, сизлерни сёге ве яманлай эдилер.
Тынч яшагъан халкъларгъа къаршы исе ачувым къайнай. Мен чокъ ачувланмагъанымда, олар яманлыкъкъа яманлыкъ къоштылар.