Учюнджи куню Шаулнынъ ордусындан бир адам келе – устюндеки урбасы йыртыкъ, башы устюнде топракъ бар эди. Давуткъа келип, о, бетинен ерге йыкъылып селямлашты.
Эр бир виляетте де, падишанынъ буюргъаны ве къануны бильдирильген эр бир ерде ехудалылар чокъ агълап башладылар, ашамакътан вазгечтилер, козь яшы тёктилер ве къычырдылар. Бир чокълары чувал токъумасы ве куль устюнде ята эдилер.
Олар бетлеринен ерге тюшип, бойле ялвардылар: – Алла, эр джанлы шейге рухуны берген Алла! Бир адам гуна къазанды, Сен исе бутюн джемааткъа къаршы ачувланасынъмы?
башларына тоз сепип, къычырып, гъамнен агъладылар: – Беля, беля буюк шеэрге! Кимнинъ денъизде гемиси бар олгъан олса, оларнынъ эписи онынъ къыйметли малларындан бай олды. Шеэр бир саат ичинде ёкъ этильди!