4 – Аранъыздаки узакълыкъ бир километр къадар олсун. Не тюневин, не обирскунь бу ёлдан кечмеген олсанъыз да, ёлунъызны сорамагъа Сандыкъкъа якъын барманъыз.
Якъуп, Лаван энди онъа чырай сыткъаныны озю де корип башлады.
– Эвель, Шаул бизге падишалыкъ япкъанда, сен Исраиль халкъыны дженклерге алып кете эдинъ, ве РАББИ санъа: «Сен Меним халкъыма, Исраильге, чобан оладжакъсынъ, Меним халкъым олгъан Исраильнинъ ёлбашчысы оладжакъсынъ», – деген эди.
Меним аякъларым тегиз ёлда тура; адамлар топлашкъан ерлерде РАББИни алгъышлайым!
Сенинъ гъазабынъдан биз ёкъ олаятамыз, Сенинъ ачувынъдан биз шашмалаймыз.
Халкъ ичюн дагънынъ чевре-четине сызыкъ сыз ве: «Дагъгъа чыкъмагъа ве онынъ этегине токъунмагъа сакъынынъыз. Дагъгъа токъунгъан эр кимни ольдюринъиз,
– Якъын кельме, – деди Алла. – Аякъларынъдан аякъкъапларынъны чыкъар. Сен тургъан ер – мукъаддес ердир.
Муса РАББИге: – Эй, я Раббим! Ялварам, лафым чиркин. Эр вакъыт, балалыгъымдан берли, Сен меннен, Озь къулунънен лаф этип башлагъанынъда биле, мен бойле эдим. Дудакъларым абдал, тилим де къолайсыз, – деди.
Къурбан атеши чокътан азырланды, падишаны терен чукъурдаки буюк атеш беклей. Атешинде одуны пек чокъ. РАББИнинъ уфюрмеси, янгъан кукюрт киби, оны туташтыраджакъ.
Сени сатын алгъан РАББИ, Исраильнинъ Азизи бойле дей: – Мен – РАББИ, сенинъ Алланъ. Сени файдалы шейлерге огретем, санъа кетмеге керек олгъан ёлдан юрсетем.
халкъкъа: – Алланъыз олгъан РАББИнинъ Васиет Сандыгъыны ве оны ташыгъан левийли руханийлерни корьгенде, ерлеринъизден турып, оларнынъ артларындан кетинъиз, – деп буюрдылар.
Ехошуа халкъкъа: – Элялланынъыз. Ярын РАББИ аранъызда аджайип шейлер япаджакъ, – деди.