33 Бизим башымызгъа беляларны тюшюргенде, Сен догъру яптынъ. Сен адалетлисинъ, бизлер исе яман ишлер яптыкъ.
Олмайджакъ шей! Сен ойле япмазсынъ! Ярамай адамларнен берабер инсафлы адамларны ёкъ этмезсинъ. Эм ярамай, эм инсафлы адамнынъ такъдири бир олмаз. Сенден оладжакъ шей дегиль! Бутюн ер юзюнинъ Къадысы адалетсизлик япармы? – деди.
Я РАББИ, Исраильнинъ Алласы! Сен адалетлисинъ ве бугуньгедже Сен бизни сагъ къалдырдынъ. Шимди исе бизлер Сенинъ огюнъде турамыз, лякин япкъан къабаатымыз ичюн Сенинъ огюнъде турмагъа акъкъымыз ёкъ.
Падишаларымыз, башлыкъларымыз, руханийлеримиз ве баба-деделеримиз Къанунынъны беджермей эдилер. Сен оларны тенбиелеген олсанъ да, олар эмирлеринъе ве шаатлыкъларынъа къулакъ асмай эдилер.
Онынъ юрегини Озюнъе садыкъ олгъаныны корьдинъ, онъа васиет бердинъ, ханаанлыларнынъ, хитлилернинъ, аморлыларнынъ, перизлилернинъ, евуслыларнынъ ве гиргашлыларнынъ топракъларыны онынъ эвлятларына бермеге истединъ. Сонъ Сен ишанчлы олып, сёзюнъни беджердинъ.
Сонъ адамларнынъ огюнде бойле айтаджакъ: «Гуна къазандым, догъру лаф ерине ялан айттым, амма манъа джеза берильмеди.
Шунынъ ичюн джевап бермек ичюн огюне кельсинлер деп, Аллагъа адамларны чагъырмагъа керекмей.
Беляда РАББИни чагъырдылар, ве О, оларны азапларындан къуртарды.
Муса РАББИге къайтып кельди ве: – Я РАББИм, бу халкъ озюне алтындан алла япып, буюк гуна къазанды.
– Я РАББИ, Сен адалетлисинъ, даваларымнен Санъа келеджегим. Сеннен къарарларынъ акъкъында лаф этмеге истейим: не ичюн яманларнынъ ишлери онъундан келелер? Не ичюн имансызлар боллукъ ичинде яшайлар?
Олар яманлыкъ этип, Мени ачувландырдылар. Не озьлери, не баба-деделери бильген башкъа аллаларнынъ артындан юре эдилер, оларгъа къокъулы отларны якъып, хызмет эте эдилер.
РАББИ адалетлидир, мен сёзюне бойсунмадым. Эй, бутюн халкълар! Динъленъиз, меним азапларыма бакъынъыз; къызларымнен огъланларым эсирликке кетелер.
О заман Мен – РАББИ олгъанымны билирсинъиз. Низамнамелериме коре сиз яшамайсынъыз, къарарларымны беджермейсинъиз, амма чевренъиздеки халкъларнынъ къанунларына коре яшайсынъыз».