11 Сен де сархош оладжакъсынъ, сен де гизленип, душманларынъдан сакъланув ерини къыдыраджакъсынъ.
Сен къоркъунчлысынъ, гъазабынъ кельгенде, къаршынъда ким тура билир?
РАББИнинъ гъазабындан ве шуретли буюклигинден къоркъып, къаяларгъа кет, ер тюбюнде сакълан.
РАББИ ер юзюни титретмеге келеджек вакъытта адамлар Онынъ гъазабындан къоркъып, шуретли буюклигинден сакъланып, къая чатлакъларына киреджек, ер чукъурларына тюшеджеклер.
Шашынъыз, къатып къалынъыз! Кёр олунъыз, козьлеринъиз корьмесин! Олар сархошлар, амма шараптан дегиль, тентир-ментир юрелер, амма ичкиджиликтен дегиль.
Сени чекиштиргенлерге озь этлерини ашатаджагъым, тазе шараптан киби, озь къанларындан сархош оладжакълар. О заман эр бир джан биледжек ки, Мен – РАББИ, сенинъ Къуртарыджынъ, сени сатын алгъан Батыр, Якъупнынъ Алласыдырым.
Ачувнен халкъларны таптадым, оларгъа гъазабымны тюшюрдим, къанларыны ерге акъыздым.
– Ехудада хабер этинъиз, Ерусалимде бильдиринъиз, мемлекет бою бору чалып, айтынъыз, бар сесинъизнен къычырынъыз: «Топланынъыз, айдынъыз, къавийлештирильген шеэрлерге кетейик!»
Вавилоннынъ башлыкъларыны, акъыллы адамларыны, виляет башлыкъларыны, акимлерини ве аскерлерини сархош этерим де, эбедий юкъугъа даладжакълар ве бир даа уянмайджакълар, – дей Падиша, Онынъ Ады – Ордулар РАББИсидир!
«Не ичюн отурамыз? Азырланынъыз, къавийлештирильген шеэрлерге барайыкъ да, анда гъайып олайыкъ. РАББИ, бизим Алламыз, бизни гъайып олмагъа тайинледи, бизге зеэрли сувны ичиртти; Онъа къаршы гуна ишледик.
Авен шеэринде Исраильни гунагъа батыргъан ибадет тёпелери ёкъ оладжакъ, къурбан ерлеринде когемликнен кийик отлар оседжек. О вакъыт анда яшагъанлар дагъларгъа: «Бизни къапатынъыз!», байырларгъа: «Устьлеримизге тюшюнъиз!» – дейджеклер.
Къармел дагъынынъ тёпесинде сакълансалар, анда да оларны тапып, тутаджагъым. Козюмнинъ огюнден денъизнинъ тюбюнде гизленселер, денъиз йыланына оларны тишлемеге буюраджагъым.
Олар, йыланлар киби, ерде сюйрекленген махлюкълар киби, ер тозуны ялайджакъ. Олар озь пекинген ерлеринден чыкъаджакъ, Алламыз РАББИден къоркъаджакълар. Сенинъ алдынъда олар титрейджек.
Олар сыкъ тикенлик ичинде къарышып къаладжакълар, сархош олгъандже шарап ичеджеклер. Оларнынъ эписи, къуру тобан киби, янып кетеджек.
Санъа къаршы йыкъыджы котериле! Къавийлештирильген ерлеринъни къорчала, ёлларынъны къору, дженкке азырлан, кучюнъни топла!
О вакъыт дагъларгъа: «Устьлеримизге тюшюнъиз!» ве байырларгъа: «Бизни къапатынъыз!» – дейджеклер.
Исраиллилер агъыр алгъа тюшкенлерини ве хавфлы вазиетте къалгъанларыны анълап, къоба ве дагъларда, къаялар арасында, къазылгъан чукъурларда ве къуюларда сакъланмагъа башладылар.
Олар экиси фелестинлилернинъ козю огюнде тургъанда, фелестинлилер: – Мына еудийлер сакъланып отургъан чукъурлардан чыкъалар, – дедилер.