8 Эвель-эзельден Ниневе шеэри сувгъа толу хавуз киби эди, шимди исе эр кес, акъып кеткен сув киби, къача. «Токъта, токъта!» – деп оларгъа къычыралар, амма кимсе артына бакъмай.
Бу мемлекеттен чыкъып, о, Ашшур мемлекетине кетти ве анда Ниневе, Реховот-Ир ве Къалах шеэрлерни къурды.
О заман эр кес, артындан къувалангъан гъазель киби, чобансыз къой-эчкилер киби, озь халкъларына къайтаджакълар, озь топракъларына къачаджакълар.
Къарылгъач, турна киби, аджыныкълы сеснен къычырам, гогерджин киби, ах чекем. Сёнюк козьлеримнен кокке бакъам. Я Раббим! Тарсыкъам, манъа аркъа-къая ол!
Чокъ акъыл танышкъанынъдан ёрулдынъ. Йылдыз фалджыларынъ, йылдыз сайгъанларынъ, янъы ай догъгъанда не оладжагъыны бильдиргенлеринъ шимди турып, башынъа тюшеджегинден сени къуртарсынлар.
Вавилондан чыкъынъыз, къасдийлилерден къачынъыз, къуванчнен къычырып хабер этинъиз, буны дюньянынъ кенарларына бильдиринъиз; «РАББИ Озь къулуны Якъупны сатын алып къуртарды», – айтынъыз.
Эпимиз, аюв киби, окюремиз, гогерджинлер киби, инъильдеймиз, адалет беклеймиз, орталыкъта ёкъ, къуртулыш беклеймиз, бизден узакъ.
Недир Меним корьгеним? Олар къоркъты, арткъа чевирильди, кучьлю аскерлери де урулды, артына бакъмайып, къачалар, орталыкъны къоркъу къаплады, – дей РАББИ.
Кучьлю атларнынъ котерген тапырдысы, ат арабаларынынъ шаматасы, копчеклернинъ гудюрдиси эшитиледжек. Бабалары балаларына айланып бакъмайджакъ, эллеринде кучь къалмайджакъ.
Вавилонда эм сачкъанларны, эм оракъ вакътында берекет джыйгъанны ёкъ этинъиз. Гъайып этиджи къылычтан къоркъып, эр бири озь халкъына къайтсын, эр бири озь топрагъына къачсын.
Сен буюк сувлар янында яшайсынъ, байлыгъынъ пек буюк олды! Сонъунъ кельди, ачкозьликнинъ заманы толды.
Вавилоннынъ аскерлери дженк этмектен вазгечти, къалелеринде отуралар, кучьлери битти-тюкенди, къадынлар киби такъатсыз олдылар. Эвлери атешке берильди, мандаллары къырылды.
Ниневе шеэри акъкъында пейгъамберлик. Элкъошлу Нахумнынъ руялар китабы.
Къаравулларынъ – чегертки киби чокъ, орду башлыкъларынъ да – сарынчкъа сюрюси кибидир. Сувукъ олгъанда, олар ташлар арасында аралыкъларда сакъланалар, кунеш чыкъкъанда исе, учып кетелер, ве къайда олгъанларыны бильмезсинъ де.
Еди пиаланен еди мелектен бири келип, манъа бойле деди: – Яныма кель. Санъа чокъ сувлар устюнде отургъан буюк ороспунынъ суд этиледжегини косьтеририм.
Мелек манъа даа бойле деди: – Устюнде ороспу отургъан, сен корьген сувлар – халкълар, топлашувлар, миллетлер ве тиллердир.