8 Мен исе РАББИнинъ Руху къудретине, догърулыкъкъа ве джесаретке толу оладжагъым, Якъуп огъулларына – къанунсызлыгъыны, Исраильнинъ огъулларына – гуналарыны косьтереджегим.
Ичим сёзлерге толу, ичимдеки рух мени зорлай.
– Озюнъни тутмайып, къычырып чагъыр, боразан сеси киби, сесинъни юксельт! Халкъыма акъсыз япкъанларыны, Якъупнынъ эвине гуналарыны косьтер.
Устюмде РАББИ-ТААЛЯнынъ Руху булуна; РАББИ мени ягънен сюртип, алчакъгонъюллилерге хайырлы хабер этмеге чагъырды, юреклери къырылгъанларгъа шифа бермеге, эсирлерге – азатлыкъ акъкъында, зинданда яткъанларгъа – къуртулыш акъкъында айтмагъа,
РАББИнинъ разылыгъы йылыны ве Алламызнынъ джеза кунюни беян этмеге, эписи агълагъанларнынъ гонъюллерини алмагъа,
Бугунь Мен сени, къавийлештирильген шеэр, демир дирек ве тунч бир дивар киби къавий яптым. Сен бутюн мемлекетке къаршы, Ехуда падишаларына, башлыкъларына ве руханийлерине, бу топракънынъ халкъына къаршы оладжакъсынъ.
«Бир даа РАББИни акъылларына кетирмейджегим, Ады акъкъында бир даа айтмайджагъым», – деп тюшюндим, амма юрегимде бир атеш киби янды, кемиклеримни якъкъан дайын олды. Оны ичимде тутмагъа тырыштым, амма оламадым.
Мен РАББИнинъ ачувына толудырым, оны ичимде тутып оламайым. – Сокъакъта оны балаларгъа, топлангъан йигитлернинъ устюне ягъдыр. Апайнен акъай да, къартларнен къарт деделер де тутуладжакъ.
Пейгъамберлеринъ санъа ялан ве бош хабер эттилер; къабаатларынъны косьтермедилер, сюргюнликтен къорчаламадылар; санъа бош яланлар айтып, сени ёлдан урдылар.
– Инсан огълу! Ерусалимге онынъ пислик япкъанларыны косьтер
Оларны суд этеджексинъми? Инсан огълу! Оларны суд этеджексинъми? Оларгъа деделерининъ пис ишлерини бильдир
– Инсан огълу! Суд этеджексинъми? Къан шеэрини суд этеджексинъми? Эписи писликлерини онъа косьтер де,
РАББИ манъа шойле деди: – Инсан огълу! Охоланы ве Охоливаны суд этеджексинъми? Оларгъа пис ишлерини косьтер.
Ель мени юкъарыгъа котерип, алып кетти. Мен къасевет ве ачувнен кеттим. РАББИнинъ кучьлю къолу устюмде эди.
Инсан огълу! Исраиллилерге Сарай акъкъында хаберни айтып бер, олар къабаатларындан утансынлар ве Сарайнынъ ольчюсини алсынлар.
Иса оларны Къанун оджалары киби дегиль, буюк къудрет берильген адам киби огрете эди.
Зебедайнынъ огълу Якъуп, онынъ къардашы Юхан (Иса оларгъа Боанергес, я да «Гурюльдюнинъ огъуллары» адыны берди),
Акъыллы, къандыргъан сёзлернен огретмей эдим, лякин Рухнынъ къудретинен огрете эдим,