28 Иса эвге кирген сонъ, Онынъ янына кёр адамлар кельдилер. Иса олардан: – Мен истегинъизни япа биледжегиме инанасызмы? – деп сорады. – Инанамыз, Эфендим! – деп джевап берди олар.
Иса айланып, къадынны корьди ве: – Джесюр ол, къызым, сени иманынъ тедавийледи, – деди. Къадын шу ань тюзельди.
Шу арада лепра хасталыгъынен чекишкен бир адам Онъа якъынлашып, тиз чёкти де: – Эфендим, эгер истесенъ, мени эляллап тедавийлерсинъ, – деди.
– «Эгер иман этсенъ, Алланынъ шерефини кореджексинъ», – деп санъа айтмадыммы? – деди Иса.
Яшайышында Манъа иман эткен эр ким ич бир вакъыт ольмейджек. Бунъа инанасынъмы?
Оларнынъ иманы олмагъаны ичюн, о ерде Иса чокъ аджайип шейлер япмады.
Иса Пётрнынъ эвине кельгенде, онынъ къайнанасы юксек сыджакънен яткъаныны корьди.
Шундан сонъ Иса, адамларны йиберип, эвге къайтты. Шегиртлери Онынъ алдына барып: – Бизлерге тарладаки зеэрли отлар акъкъында кинаели икяени анълатып берсе, – дедилер.
Иса о ерден кеткенде, Онынъ артындан эки кёр адам такъылды. – Эй, Давут Огълу Иса, бизге мерамет эт! – деп къычырып ялвардылар.
Иса оларнынъ козьлерине тийип: – Сизинъ иманынъызгъа коре олсун, – деди.
Шу куню Иса эвден чыкъып, голь янында отурды.
О, Павелнинъ айткъан сёзлерини динълеп отургъанда, Павел онъа козь тикип, тедавийленмек ичюн адамнынъ иманы олгъаныны дуйды.
РАББИ Ильястан айтып йиберген сёзлерине коре, ун савутындаки ун эксильмеди, бардакътаки зейтюн ягъы да азлашмады.