18 Иса оларгъа бу сёзлерни айткъанда, башлыкълардан бири Онынъ алдына кельди ве тиз чёкип: – Меним къызым шимди ольди. Амма Сен келип, онъа къолунъны тийдирсенъ, о яшайджакъ, – деди.
Нааман ачувланып кетти де, бойле деди: – Мына мен тюшюндим ки, мытлакъа о чыкъып ве турып, РАББИни, озь Алласыны чагъырыр, къолуны зарарлангъан ериме къояр ве тери хасталыгъымны тедавийлер!
Къайыкътаки шегиртлер исе Исагъа бель букип: – Керчектен де Сен – Алланынъ Огълусынъ! – дедилер.
Амма къадын якъынджа келип, Исанынъ алдында озюни ерге ташлады ве: – Эфендим, манъа ярдым эт! – деди.
Олар халкъкъа къайтып кельгенде, Исагъа бир адам якъынлашып, тиз чёкти де:
Сонъ Якъупнынъ ве Юханнынъ анасы, Зебедайнынъ къадыны озь огъулларынен берабер Исанынъ янына кельди. Бир шей истемек ниетинен, Онъа бель букти.
Исаны корип, Онъа табындылар. Базылары исе шубелендилер.
Шу арада лепра хасталыгъынен чекишкен бир адам Онъа якъынлашып, тиз чёкти де: – Эфендим, эгер истесенъ, мени эляллап тедавийлерсинъ, – деди.
Шегиртлери Онынъ янына барып, уяттылар ве: – Раббим! Бизни къуртар, богъулып оледжекмиз! – деп къычырдылар.
Эм кимсе яш шарапны эски мешин торбаларгъа толдурмай, чюнки эски торбалар ярыладжакъ – эм шарап тёкюледжек, эм торбалар гъайып оладжакъ. Аксине, яш шарапны янъы мешин торбаларгъа толдуралар. О вакъытта эм шарап, эм торбалар сакъланып къалырлар.
Иса еринден турып, шегиртлеринен берабер о адамнынъ артындан барды.
О: – Бу ерден кетинъиз! Къызчыкъ ольмеген, о юкълай! – деди. Адамлар исе Онынъ устюнден кульдилер.
Исанынъ раатлыкъ куню къадынны тедавийлегенине ачувланып, синагоганынъ башлыгъы халкъкъа: – Иш ичюн алты кунь бар. Тедавийленмеге раатлыкъ куню дегиль, шу куньлери келинъиз, – деди.
Башлыкълардан бири Исадан сорады: – Яхшы Оджам! Эбедий аяткъа насип олмакъ ичюн, манъа не япмакъ керек?
Анда бир юзбашынынъ энъ севимли къулу хасталанып, олюм алында ята эди.
Иса онъа шойле деди: – Мен тирилюв ве аят олам. Манъа иман эткен адам ольсе де, яшайджакъ.
Мерьем Иса тургъан ерге келип, Оны корьди де, аякълары тюбюне озюни ташлап: – Рабби! – деди. – Эгер Сен шу ерде олгъан олсанъ, Меним агъам ольмез эди!
Къанундан ве Пейгъамберлернинъ Языларындан парчаларны окъугъан сонъ, синагоганынъ башлыкълары оларгъа адам ёллап: – Дин къардашларымыз, эгер халкъкъа береджек насиат сёзлеринъиз олса, буюрынъыз, айтынъыз, – дедилер.
Публийнинъ бабасы къанлы исалгъа огърап, юксек сыджагъынен хаста ята эди. Павел онынъ янына кирди, къолларыны онынъ устюне къойгъанда, дува окъуп, оны тедавийледи.