29 – Эй, Алланынъ Огълу, бизде не ишинъ бар? Бу ерге бизни, вакъты кельмезден эвель, чекиштирмеге кельдинъми? – деп къычырды олар.
Падиша исе: – Церуя огъуллары, меним де, сизинъ де ишимиз олмасын. О сёгюне берсин. Онъа мени лянетлемеге РАББИ буюрды. Онъа: «Буны не ичюн япасынъ?» – демеге кимнинъ акъкъы бар? – деди.
Давут исе: – Церуя огъуллары, арамызда не олды? Бугунь не ичюн меним душманларым олдынъыз? Бугунь Исраильде кимсе ольдюрильмейджек, чюнки мен кене Исраильнинъ падишасы олдым! –
Къадын Ильяскъа: – Эй, Алланынъ адамы! Манъа не ичюн кельдинъ? Гуналарымны хатырлатмагъа ве огълумны ольдюрмеге кельдинъми? – деди.
Эль-Яса Исраиль падишасына: – Менден санъа не керек? Бар, бабанънынъ ве ананънынъ пейгъамберлеринден сора, – деди. Амма Исраиль падишасы онъа: – Ёкъ, бармам. РАББИ учь падишаны моавлыларгъа бермек ичюн мында топлады, – деди.
Неко онъа эльчилерини ёллап, шойле деди: – Ехуданынъ падишасы, манъа къаршы нечюн чыкъасынъ? Бугунь мен сеннен дженклешмеге кельмедим. Мен башкъа душманнен дженклешмеге кельдим. Алла мени ашыкътыра. Алла меним янымда, шунынъ ичюн Онъа къаршы чыкъма, ёкъса Алла сени ёкъ этер!
Эй, Тир ве Сидон шеэрлери, бутюн Фелестин виляетлери, Манъа япаджагъынъыз недир? Сиз Мени джезаламагъа истейсинъизми? Акъкъымны береджек оласынъызмы? Манъа япаджакъ олгъанларынъызны Мен тез ве къолайлыкънен башларынъызгъа тюшюреджегим.
Онынъ янына Сынавджы кельди де: – Эгер Сен Алланынъ Огълу олсанъ, айтчы, бу ташлар отьмек олсунлар! – деди.
Узакъта буюк бир домуз сюрюси отлап юре эди.
– Эй, назаретли Иса, Сен бизден не истейсинъ? Бизни гъайып этмек ичюн кельдинъми? Мен Сенинъ ким олгъанынъны билем! Сен Алланынъ Азизисинъ! – деп къычырды о.
Джинлер исе Оны корьгенде, ерге йыкъылып: – Сен – Алланынъ Огълусынъ, – деп къычыра эдилер.
бар сесинен ялварды: – Эй, Иса, Юдже Алланынъ Огълу, менде не ишинъ бар? Алланынъ акъкъы ичюн, мени къыйнама!
– Эй, назаретли Иса, Санъа бизден не керек? Сен бизни гъайып этмеге кельдинъми? Мен Сенинъ ким олгъанынъны билем. Сен Алланынъ Азизисинъ!
Чокъ адамнынъ ичинден джинлер чыкъып: «Сен Алланынъ Огълусынъ!» – деп къычыра эдилер. Иса оларны сусмагъа меджбур этти, буны айтмагъа ясакъ этти. Олар исе, О, Месих олгъаныны биле эдилер.
Исаны корип, о, къычырды да, озюни Онынъ аякълары астына ташлап, кучьлю сеснен: – Эй, Иса, Юдже Алланынъ Огълу, менде не ишинъ бар? Санъа ялварам, мени чекиштирме! – деди.
Иса онъа: – Къадын, бу бизим ишимиз дегиль. Меним вакъыт-саатим даа кельмеди, – деди.
Павелнен эпимизнинъ артымыздан юрип: – Бу адамлар Юдже Алланынъ къулларыдыр, сизге къуртулыш ёлуны илян этелер, – деп багъыра эди.
Сен Алланынъ бир олгъанына инанасынъ. Догъру япасынъ! Амма шейтанлар да инаналар ве къоркъудан къалтырайлар!
Алла гуна япкъан мелеклерни биле аджымады, лякин оларны джеэннемнинъ къаранлыкъ зынджырларынен багълады ве суд кунюне къадар сакълады.
Озь укюмини сакъламагъан, озьлерининъ яшагъан ерини ташлап кеткен мелеклерни де Рабби буюк суд кунюне къадар эбедий зынджырларнен багълап, зифт къаранлыкъта сакълай.
Йифтах аммонлыларнынъ падишасына эльчилер йиберип: «Сен менден не истейсинъ? Не ичюн топракъларыма дженкнен кельдинъ?» – деди.