10 Иса буны эшитип, шашты ве артындан юргенлерге: – Сизге догърусыны айтам: Мен о къадар буюк иманны Исраильде ич бир кимседе тапмадым.
Агъа-къардашлары Юсуфнынъ къаршысына сыранен отурдылар: биринджи огъул, биринджи догъгъанына коре, биринджи отурды, олардан кичиги исе, онынъ кичиклигине коре сонъ отурды. Агъа-къардашлар бири-бирине тааджипли бакъышлар ата эдилер.
– Эй, къадын, сенинъ иманынъ буюк! Истегенинъ олсун! – деди. Къадыннынъ къызы шу ань тедавийленди.
Сизге шуны айтам: шаркътан ве гъарптан чокъ адам келип, Кок Падишалыгъында Ибраим, Исхакъ ве Якъупнен берабер софра башында ер аладжакълар.
Мен де бойсунам, манъа да бойсунгъан аскерлер бар. Бирисине: «Кет», – десем, кете. Башкъасына: «Кель мында», – десем, келе. Хызметчиме: «Шуны яп», – десем, япа, – деди.
О, оларнынъ имансызлыгъына шашып къала эди. Иса кой-койден юрип адамларны огрете эди.
Иса оларнынъ иманыны корип: – Акъай, гуналарынъ багъышланды! – деди.
Иса исе къадынгъа: – Сени иманынъ къуртарды. Тынч олып бар, – деди.
Иса бу сёзлерни эшитип, тааджипленди ве артындан кельген адамларгъа айланып: – Сизге айтам: Мен бойле иманны Исраильде биле тапмадым, – деди.
Эписи тааджипленип ве айретте къалып, озьара: – Бу лакъырды эткенлернинъ эписи галилеялылар дегильми?