1 Кимсени укюм этменъиз, сизни де укюм этмезлер.
РАББИнинъ сёзюнден къалтырагъанлар, Онынъ сёзюни динъленъиз: – Сизни корьмеге истемеген, Адым ичюн сизни къувалагъан къардашларынъыз: «РАББИ Озюни шуретинде косьтерсин де, шенълигинъизге бакъайыкъ!» – дейлер. Амма олар масхара оладжакълар.
Насыл укюм этсенъиз, шойле де укюм этилирсиз. Насыл ольчювнен ольчесенъиз, ана шу ольчювни де алырсыз.
Эй, экиюзьлю! Башта агъачны озь козюнъден чыкъарып ал да, сонъ чёпни къардашынънынъ козюнден насыл чыкъараджагъынъны корерсинъ.
Кимсени укюм этменъиз, сизни де укюм этмезлер. Кимсени къабаатламанъыз, сизни да къабаатламазлар. Багъышланъыз, сизни де багъышларлар.
Сен не ичюн къардашынънынъ козюндеки чёпке бакъасынъ да, озь козюнъдеки агъачны корьмейсинъ?
Олар бу акъта сорай бергенлери ичюн, Иса башыны котерип: – Аранъызда ким гунасыз олса, о, къадынгъа биринджи олып, таш атсын, – деди.
Агъа-къардашларым, сизинъ аранъыздан оджа олмагъа чокъусы арекет этмесин. Билесинъиз ки, биз, оджалар, къаттыджа суд этиледжекмиз.
