Мен ичюн эв-баркъ, агъа-къардаш, тата-къызкъардаш, ана-баба, апай-бала ве ер-мулькюни ташлап кеткен эр бир адам булардан юз кере чокъ тападжакъ ве эбедий аятны мирас киби аладжакъ.
Лякин де бир шейге, де башкъа шейге дикъкъат этип, урлукъкъа тамыр атмагъа ёл бермейлер. Шу сёз ичюн оларнынъ башына къаза-беля кельсе, олар аман ёлундан къайталар.
Оны яманлай эдилер, О исе джевап берип, ич кимсени яманламай эди. О, азап чеккенде, ич кимсени къоркъузмай эди, лякин эр шейни адалетли суд эткен Алланынъ къолуна бере эди.