Пётр бу сёзлерни даа айткъанда, апансыздан бир нур сачкъан булут пейда олып, оларны кольгесинен къапатты. Шу булут ичинден бир сес чыкъты: – Бу Меним севимли Огълумдыр, Мен Ондан разым! Оны динъленъиз!
Биз адамларнынъ шаатлыкъларыны къабул этсек, Алланынъ шаатлыгъы олардан устюндир. Чюнки бу – Алланынъ шаатлыгъыдыр, Озь Огълу акъкъында берген шаатлыкътыр.
Сонъ мен коктен бир давуш эшиттим. О, чокъ сувларнынъ шувулдагъанына, кучьлю кок гудюрдисине ошай эди. Бу давуш арфа чалаяткъан чалгъыджыларнынъ чыкъаргъан сесини анъдыра эди.