5 Иуда исе акъчаларны Сарайда котерип атты ве о ерден кетип, озюни асты.
Ахитофел, насиаты беджерильмегенини корип, эшегини екти, азырланып ёлгъа чыкъты, шеэрине, эвине кельди, къорантасына сонъки эмирлерини берди, сонъ озь-озюни асып ольдюрди. Оны бабасынынъ къабринде дефн эттилер.
Зимрий, шеэрнинъ алынгъаныны корип, падиша сарайынынъ къалесине кирип, падиша сарайыны якъты ве озю атеште янып ольди.
Апайы онъа: – Сен эп даа къусурсызлыгъынъда къатты турасынъмы? Алланы яманла да, ебер, – деди.
Мени бирев богъып ташлагъайды, бу хайырсыз беден ичине яшамакътан ольмек хайырлыдыр.
– Мына бу адам: «Мен Алланынъ Сарайыны йыкъып, учь куньде кене къурып олурым», – деди.
Баш руханийлер акъчаны алып: «Бу парада къан бар, оны хазинеге къоймагъа Къанун разылыкъ бермей», – дедилер.
Халкъ исе Зекъарьяны беклей, онынъ Алланынъ Сарайында бу къадар чокъ отургъанына шаша эди.
Руханийлернинъ адети боюнджа джереп чекип, Зекъарья Алланынъ Сарайына кирди ве къокъулы отларны якъа башлады.
Авимелек аман озь силя ташыгъан хызметчисини чагъырып, онъа эмир этти: – Къылычынъны чыкъар да, мени ольдюр. Меним акъкъымда: «Оны апай ольдюрди», – демесинлер. Хызметчиси къылычыны онъа саплады, ве Авимелек ольди.