41 – Сынавдан кечмек ичюн, козь-къулакъ олып, дува окъунъыз. Рух джесюр, беден исе такъатсыз!
Къайгъымда мен РАББИден имдат истедим, ве О манъа джевап берди.
Бунынъ ичюн эр заман азыр олунъыз. Раббинъиз не заман келеджегини бильмейсинъиз.
Бойлеликнен, эр вакъыт козь-къулакъ олунъыз, чюнки не кунюни, не саатини билесиз.
О, янында олгъан адамларгъа: – Джаным сыкъылып, олю гъамынен тола. Мында къалынъыз ве Меннен берабер козь-къулакъ олунъыз, – деди.
Бизге ёлдан урулмагъа берме, яманлыкътан къорчала.
– Сынавдан кечмек ичюн, козь-къулакъ олып, дува окъунъыз! Рух джесюр, беден исе такъатсыз!
Гуналарымызны багъышла, чюнки биз де озюмизге къаршы гуна япкъан эр бир адамны багъышлаймыз. Бизге ёлдан урулмагъа берме, – деди.
Шу себептен эр вакъыт козь-къулакъ олып турунъыз. Бу келеджек мусибетлерден къуртулмагъа кучь тапмакъ, Инсан Огълунынъ алдында турмагъа ляйыкъ олмакъ ичюн, эр вакъыт дува окъунъыз.
О ерге кельгенде, Иса оларгъа: – Сынавдан кечмек ичюн, дува окъунъыз, – деди.
Оларгъа: – Сиз не ичюн юкълайсыз? Къана турынъыз да, сынавдан кечмек ичюн, дува окъунъыз, – деди.
Ташлар арасында олгъанлар – сёзни эшитип къуванчнен къабул эткен адамлар. Лякин олар тамыр атмагъанлары ичюн, бир вакъыткъа къадар инаналар, сынав куньлеринде исе ёлундан къайталар.
Къанун, адамларнынъ кучьсюзлигинден кучьсюз олды. Шунынъ ичюн Алла Озь Огълуны ёллады, Оны гунакяр адамгъа ошатып, гуна ичюн къурбан этти ве бедендеки гунаны ёкъ этти.
Башынъызгъа кельген сынавлар – адий инсаний сынавлардыр. Алла ишанчлыдыр, О, кучюнъизден зияде сынавгъа тюшмеге ёл бермез, амма сынав вакътында агъыр вазиеттен чыкъаргъан ёлны косьтерир.
Юкъламанъыз, иманда къатты турунъыз, джесюр ве кучьлю олунъыз.
Беденимни къыйнайым, оны озюме къул япам, башкъаларыны огреткенимнен, озюм ляйыкъсыз олып къалмайым.
Месихнинъкилер озь беденини яман арзуларнен ве истеклернен берабер хачкъа мыхлап къойдылар.
Эр тюрлю дува ве ялварувларнен, эр вакъыт Рухнен дува окъунъыз. Буны акъылынъызда тутып, бутюн азизлер ичюн эр вакъыт гъайретнен ялварынъыз.
Эр шейнинъ сонъу якъындыр. Шунынъ ичюн акъыллы олмакъ ве, дува окъумакъ ичюн, айыныкъ олунъыз.
Айыныкъ ве козь-къулакъ олунъыз. Душманынъыз Шейтан, окюрген арслан киби, юре ве биревни ютмакъ ичюн къыдыра.
Бундан анълашыла ки, иманлыларны сынавлардан насыл къуртармагъа, джезагъа суд этильген инсафсызларны исе джеза кунюнедже насыл сакъламагъа Рабби биле.
– Мына, Мен, хырсыз киби, апансыздан келем! Не де бахтлыдыр уяныкъ олгъан адам! Эгер о, урбасыны сакълап турса, чыплакъ юрмейджек, айып ерлери корюнмейджек.
Сен Меним сабыр этмеге буюргъанымны беджердинъ, шунынъ ичюн Мен сени бутюн ер юзюнде яшагъанларны сынамакъ ичюн келеджек белядан сакъларым.