31 Шу арада Иса шегиртлерине: – Бу гедже эпинъиз Меним ичюн ёлдан уруладжакъсыз. Языда шойле язылгъан: Чобанны урып йыкъсам – сюрюдеки къойлар да дагъытыладжакъ.
Сенден котек ашамамны четлештир, ураджакъ къолунъдан мен ёкъ олам.
Оларнынъ къувети – Сенсинъ, Сенинъ разылыгъынънен бизим союмыз гъалебе къазаныр!
Оны йыкъмагъа РАББИ истеди, Оны чекишмеге ёллады. Джаныны къабаат ичюн къурбаны оларакъ берсе, эвлятлары узакъ йыллар яшайджакълар, Озю исе РАББИнинъ истегини беджереджек.
Достларымны чагъырам, амма олар мени алдатты; руханийлеримнен акъсакъалларым шеэрлерде гъайып олалар, джанларыны къуртармакъ ичюн аш къыдыралар.
– Эй, къылыч! Меним чобаныма, Манъа якъын адамгъа къаршы котериль! – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Чобанны ур да, къойлар тараф-тараф къачсын. Мен кичик къозуларгъа къаршы чыкъаджагъым.
Мен ичюн ёлдан урулмагъан адам бахтлыдыр! – деди.
Язылгъаны киби, Инсан Огълу кетеята. Лякин Инсан Огълуны саткъан адамгъа буюк беля оладжакъ! О адам догъмагъан олса, озю ичюн яхшыджа олур эди, – деди.
– Лякин буларнынъ эписи, Пейгъамберлернинъ Язылары беджерильмеси ичюн, олды. О вакъытта эписи шегиртлери Исаны къалдырып, къачып кеттилер.
– Мына, ойле вакъыт келеята ве энди кельди ки, эр биринъиз озь тарафынъызгъа къачаджакъсыз, ве Мен бир Озюм олып къаладжагъым. Амма Мен ялынъыз дегилим, чюнки Баба Меннен берабер.