27 Къадени де алып, шукюр этти ве оларгъа узатып: – Бундан эпинъиз ичинъиз, – деди.
– Къызкъардашым, келиним! Мен багъчама кирдим, мюрюмни къокъулы отларымнен топладым, солакъ балымны ашадым, шарабымны сютюмнен ичтим. – Эй, достлар! Ашанъ, ичинъ! Эй, севгилилер! Севгиден сархош олунъ!
«Мытлакъа чыкъарым хурма пальмасына, япышарым онынъ мейваларына», – дедим мен. Кокюслеринъ юзюм салкъымлары киби олсун, нефесинъ алма киби къокъусын.
Ордуларнынъ РАББИси бу дагъда бутюн халкълар ичюн семиз ашларнен, темиз шарапнен, энъ гузель этнен, буллюр киби темиз шарапнен софра донатаджакъ.
Эй, сувсагъанлар! Эпинъиз сувларгъа келинъиз! Кумюши олмагъанлар! Барынъыз, сатын алынъыз, ашанъыз! Барынъыз, шарап ве сютни кумюшсиз, парасыз алынъыз.
еди отьмекни ве балыкъларны алды, шукюр этип пителерни парчалады ве шегиртлерине берди, олар исе халкъкъа даркъаттылар.
Олар ашап отургъанда, Иса отьмекни алды, шукюр этип парчалады ве шегиртлерине берип: – Алынъыз, ашанъыз. Бу – Меним тенимдир, – деди.
– Бу – Меним къаным, васиет къаны. О, чокъ адамнынъ гуналары багъышланмасы ичюн тёкюледжек.
Аштан сонъ оларгъа къадени узатып, шойле деди: – Бу къаде – сиз ичюн тёкюлеяткъан къанымнен кучьке кирген янъы васиеттир.
Биз топлашкъанда, шукюр къадесини алгъанда, Аллагъа шукюр этемиз ве бирликте Месихнинъ къаныны къабул этемиз. Отьмекни парчалагъанымызда, бирликте Месихнинъ беденини къабул этемиз.
Шунынъ ичюн адам озь-озюни сынасын, ондан сонъ отьмектен ашасын ве къадеден ичсин.