Исанынъ алдына озь шегиртлеринен берабер Ироднынъ тарафдарларыны ёлладылар. Олар Исагъа: – Оджа, биз билемиз ки, Сен догъру адамсынъ ве Алланынъ ёлуны догъру огретесинъ. Адамлар Сенинъ акъкъынъда не тюшюнгенлери, адам муим олгъаны я да муим олмагъаны Санъа эп бир.
Манъа: «Раббим, Раббим!» – дегенлернинъ арасындан Кок Падишалыгъына тек базылары кирип оладжакъ. Анда тек Коклердеки Бабамнынъ истегенини беджергенлер киреджеклер.
– Эй, Оджа! Муса язгъан ки, эгер бир адам, апайына ич бир баланы бермейип, ольсе ве оны янъгъыз къалдырса, бу адамнынъ къардашы агъасынынъ апайына эвленсин ве онъа агъасынынъ ерине бала берсин.
– Оджа! Муса бизге язгъан ки, эгер бирисининъ эвли олгъан агъасы бала къалдырмайып ольсе, къардашы агъасынынъ апайына эвленсин ве онъа агъасынынъ ерине бала берсин.