юк ташыйыджыларнынъ башында олдылар ве эр бир иште чалышкъан ишчилернинъ ишини козете эдилер. Левийлилернинъ базылары языджылар, реберлер ве къапуджылар эди.
Иса Алланынъ Сарайына кирип, адамларны огреткенде, Онынъ алдына халкътан баш руханийлер ве акъсакъаллар келип: – Бу ишлерни япмагъа Сенинъ акъкъынъ бармы? Санъа бу акъны ким берди? – деп сорадылар.
Иса бу кинаели икяени оларгъа къаршы айткъаныны анълап, баш руханийлернен Къанун оджалары Оны шу ань якъаламагъа истедилер, лякин халкътан къоркътылар.
Бойлеликнен, Иуда бир арбий болюкни эм де баш руханийлерден ве фериселерден мемурларны алып, о ерге кельди. Къолларында лампатлар, мешъаллер ве силя бар эди.
Топлашувда буюк шамата котерильди. Фериселерден олгъан бир къач Къанун оджасы сёзге чыкъып, ачувнен: – Бизлер бу адамда ич бир яманлыкъ тапмаймыз. Эгер рух я да мелек онъа бир шей айткъан олса, не олгъан? – дедилер.